NAVIGATIE
• Music overzicht
• Zoeken
RUBRIEKEN
• FAQ / Help
• Wat mag niet?
• WZL Wedstrijden
• WZL Chat
• WZL Toolbar
• WZL Statistieken
• WZL leden
• WZL shop
• E-cards
RSS 
• Fun-feed
• Babe-feed
• Stud-feed
Een groot aantal pokerrooms geven
de mogelijkheid om poker te spelen op internet en geld te storten via het veilige iDeal betaalsysteem. |
|
Origineel bericht
|
Mik
Sinds 2/12/2004
T: 14
R: 269
|
13/3/2006 -
16:23u
|
Quote
|
Het was een van de beste optredens die ik ooit gezien heb.
DE MORGEN:
Hiphop .Rapper Kanye West schrijft geschiedenis in de Ancienne Belgique
Het axioma leek onderhand onwrikbaar geworden: hiphop is een genre dat op plaat tot grootse dingen kan leiden, maar als een kaartenhuisje in elkaar klapt zodra de beats en de rhymes naar een podium worden vertaald. De grootste namen in de sector – van de Beastie Boys over Public Enemy en De La Soul tot Eminem en 50 Cent – vallen plompweg door de mand als ze voor een levend publiek komen te staan, waardoor het geluid van de getto’s al jaren in een sukkelstraatje verzeild is geraakt.
Maar kijk, Kanye West schreef vrijdagavond geschiedenis in de AB door te doen wat niemand hem ooit had voorgedaan: hij bewees op verbluffende wijze dat hiphop ook live nog een toekomst heeft.
De reden ligt voor de hand: Kanye West, zowat de succesvolste rapper van het moment, schrikt er niet voor terug om buiten de lijntjes te kleuren. Waar de muzikale omkadering bij rapconcerten in regel beperkt blijft tot een deejay en wat draaitafels, voegde West daar niet alleen twee achtergrondzangeressen aan toe, maar had hij daarnaast ook vijf violistes en twee cellistes meegebracht plus een vrouw die de harp betokkelde. Geen evidente opstelling, maar het leverde, in combinatie met de geniale samples die de deejay uit zijn draaitafels toverde, wel verbluffende resultaten op.
Kanye West, die vorige week nog in het nieuws was omdat op een van zijn Britse concerten twee veiligheidsmensen werden neergeschoten, ontplooide zich als een charismatische frontman die het publiek aan zijn kant kreeg zonder dat hij daarvoor een wandelend cliché werd. Er rolde niet één yo over zijn lippen en hij lulde niet uit zijn nek over de grootte van zijn lid.
In plaats daarvan had hij het lef om de set meteen te beginnen met een paar van zijn grootste hits: ‘Touch the Sky’, met Pamela Anderson op video, en het briljante ‘Diamonds from Sierra Leone’, een song die helemaal was opgebouwd rond de James Bondclassic van Shirley Bassey.
Precies daar maakt West het verschil.
Hij beroept zich niet op de sufgesamplede voorbeelden uit de hiphop, maar haalt zijn inspiratie uit de soul van Al Green en de Europese eightiespop van Eurythmics en – jawel – A-ha. Over ‘Take on Me’ van die laatste groep rapte hij vrijdag een eind weg. De strijkerssectie speelde strak en sierlijk, integreerde zowel The Beatles als The Verve in de set en illustreerde geregeld dat hiphop het ook zonder beats en deejays kan stellen.
West zelf stond geen seconde stil en bleef de hits uit zijn mouw schudden alsof het zakdoekjes waren.
Tussen het eigen materiaal laste de ster een segment in met nummers die hij voor collega’s als Jay-Z en Talib Kweli schreef. Het op Ray Charles gebaseerde ‘Gold Digger’ lokte euforie uit en zelfs de aan zijn moeder opgedragen ballad ‘Hey Mama’ verzandde geen moment in klef sentiment.
Als één man over alle troeven beschikt om hiphop van de verstarring af te helpen waar het genre al jaren onder te lijden heeft, is het Kanye West. Een uitgesproken katholiek die zich expliciet tegen de homofobie in het rapmilieu afzet. Een man die de ambitie koestert om het alfabet van de rap opnieuw uit te vinden. En het talent heeft om daarin te slagen.
DE STANDAARD:
Kanye West: veel beter wordt een hiphopshow niet.
JE ziet niet zo vaak strijkers en een harpiste op een hiphopconcert. Kanye West is dan ook allesbehalve een doorsnee hiphopper. Een groot ego, dat heeft hij wel - het verbaasde zelfs dat West geen koperblazers had meegenomen om zijn sterrenstatus nog meer kracht bij te zetten!
Welke hiphopper laat bijvoorbeeld een strijkorkest ,,Eleanor Rigby'' van The Beatles spelen én ,,Bittersweet symphony'' van The Verve, terwijl hijzelf als gek staat te dirigeren? ,,Zelfs die kerel met zijn gekruiste armen achterin de zaal moet nu toch denken: Maybe Kanye is the truth!'', pochte de rapper met een kamerbrede grijns. Het frappante aan zo'n uitspraak is dat West ze nog meent ook. In de AB was zijn vermakelijk staaltje blufpoker zo buiten proportie dat we meermaals in een lach schoten.
West mag zich dan een beetje ongelukkig spiegelen aan The Beatles, in hiphopmiddens wordt hij ontvangen als een ware Messias. Je zag het aan de dolle reacties van de zaal: dit waren niet zomaar fans, dit waren volgelingen.
Verwonderlijk is al dat gedweep niet. Kanye West heeft de populaire hiphopproducer Pharrell (van The Neptunes) van de troon gestoten als de meest charismatische en meest vindingrijke rapper van vandaag. Zijn werk met collega's als Common, Brandy, Janet Jackson en Jay-Z is legendarisch, zijn twee soloplaten behoren tot het allerbeste dat het hiphopgenre in de voorbije jaren heeft voortgebracht.
In de media profileerde de rapper zich als een intelligente, sexy doorduwer die geen blad voor de mond neemt. Hij schold president George Bush uit voor racist naar aanleiding van de ramp met de orkaan Katrina, was in interviews niet vies van Afrocentrische standpunten en verliet een paar weken geleden boos de Grammy-ceremonie omdat hij met ,,slechts'' drie beeldjes naar huis mocht.
Met zijn show in Brussel etaleerde Kanye West zijn eigen succesverhaal. Hij stelde de lievelingsmuziek uit zijn jeugd voor (Al Green, Michael Jackson en - verrassing! - ,,Take on me'' van A-ha), loodste ons langs de hits die hij voor anderen schreef (,,Get by'' van Talib Kweli, ,,This way'' van Dilated Peoples, luid meegezongen door de zaal) en zong zijn allereerste solonummertje ,,Space ship''.
Tussendoor sampelde West op briljante wijze uit de popcultuur. Het introfilmpje toonde een fake-politieserie met West en Pamela Anderson in de hoofdrollen. Even later danste hij in nevelachtig rood licht langs videoschermen met neonreclames van stripteasebars. ,,Sweet dreams'' van Eurythmics weerklonk en een 'karakterdanseres' kronkelde wulps voor Kanyes voeten. Met die Broadway-achtige aankleding zoog de rapper zijn publiek de songs in, een beetje zoals Prince ooit deed tijdens zijn Sign O' The Times- concerten.
In die caleidoscoop van beelden en geluiden weerklonken de beste hiphopliedjes van vandaag: ,,Diamonds are forever'' (over de handel in bloeddiamanten), een enthousiast meegebruld ,,Gold digger'', een introvert ,,Roses'' (over de gezondheidszorg in de VS), het megalomane ,,Jesus walks'' dat Wests Christus-complex nog wat aandikte en het stomende ,,Touch the sky'', opgedragen 'aan iedereen die een droom heeft'.
West schoot van links naar rechts over het podium, driftig rappend, nu eens in een lichtblauw sportvestje, dan weer gekleed als een dubieuze Las Vegas-entertainer, maar altijd met veel brille, als een onaantastbare superster. Veel beter wordt een hiphopshow niet. Afspraak op Rock Werchter, helemaal vooraan.
|
|
|
