kwou dat je nooit nog een babe-post gemaakt had, nu mis ik ze.. elke dag sta ik op als een klein kind op Kerstmis ochtend, gewoon om daarna de koude klamme vingers van de depressie weer langs mijn ruggenmerg naar boven te voelen klauteren als er geen babe van de dag is. Ik kan enkel nog wezenloos naar de muur kijken achter mijn laptop, die ik gevoelloos dichtklap. en daar zit ik dan. 23uur en 55 minuten lang, te wachten. tot de dageraad me weer hoop geeft. de hoop, het enige dat me nog doet doordoen met het leven hoop.. op... tetjes..
(wzl-lid)
