Wisselend perspectief
Fahrenheit is in alle opzichten een bijzonder spel. Om te beginnen het uitgangspunt. Een van de hoofdrolspelers
in dit spel is Lucas Kane. Deze pleegt in het begin van het spel een brute moord in een toilet van een eetcafé, als
in een trance, om meteen daarna bij zinnen te komen. Vanaf dat moment is de speler Lucas die snel zijn sporen
moeten uitwissen. Zaak is niet gepakt te worden door een politieagent, die toevalligerwijs in hetzelfde eetcafé
een kop koffie drinkt.

Het aardige daarbij is dat je verschillende keuzes kunt maken en dat die invloed hebben op je geestesgesteldheid,
gesymboliseerd in een mentaal vakje, rechts in beeld. Nadat deze act is afgerond, met verschillende kleine uitkomsten,
verschijnen de rechercheurs Carla en Tyler ten tonele. Nu wisselt het perspectief pardoes naar beider detectives en
speel je dus niet langer de voortvluchtige moordenaar maar de moordonderzoekers!

Sporen achterlaten
Het gegeven dat je zowel de ‘moordenaar’ als de rechercheurs speelt is niet alleen ingenieus gevonden, het levert ook
unieke spanningsmomenten op. In sommige delen van het spel komen de verschillende hoofdrolspeler namelijk samen
en dan is het aan de speler wie hij/zij het meeste ‘helpt’ . Help je Lucas zodat hij meer tijd heeft het moordmysterie
eigenhandig op te lossen? Of help je Carla om Lucas te ontmaskeren?

Deze tweedeling vind je in alles van het spel terug. Zo kun je na de moord in het toilet als Lucas teruglopen in de cafetaria
en gaan zitten aan een tafeltje, bij zinnen komen en nadenken over wat er net toch allemaal gebeurt is. Het gevolg hiervan
is dat Carla en Tyler later bloedsporen zullen vinden op de tafel en het bankje in het datzelfde eetcafé. En deze sporen kunnen
ze vervolgens naar de technische recherche sturen. Was je – spelende als Lucas Kane – nooit gaan zitten en rende je meteen
de nacht in, dan had je – spelende als de twee rechercheurs - een stuk minder clues kunnen vinden.