Blacky was 'onzen hond'. Maar dat beest liep altijd rond mijn voeten en dan trapte ik naar hem. En op nen dag kon da ni meer
IN MEMORIAM : ONZEN BLACKY
Onzen Blacky kon wel niet schrijven, maar toch heeft hij recht op zijn memoires. Daarom zal zijn geliefd baasje deze schrijven...

Elk menselijk wezen (is een hond dat ?) heeft recht op zijn memoires. Vind ik toch. Zo eventjes wat vertellen over die gehate vlooienbal zijn leven? Dat gun ik hem nog net. Ondertussen ligt hij al 2 dagen te rotten in het tuinhuis. Bestaat een hondenkerkhof wel en zo ja, waar vind ik er een. Maar alee, onzen hond, den Blacky (genoemd naar een personage uit een VTM-serie met een –voor mij althans- toch nog tamelijk niveau)
Ach onzen hond
 Je weet pas hoezeer je van iemand houdt als die persoon er niet meer is. Dat kan allemaal goed zijn, maar ik mis hem niet. Ik ben er ook de persoon niet naar eigenlijk om te liggen janken over hoe goed onzen Blacky wel was. Ik heb zelfs een hekel aan mensen, de gemiddelde VTM-kijker, die na het overlijden van hun huisdier, een huisdier dat ze overigens beter vertroetelden dan kind of echtgeno(o)t(e), iedereen beginnen aan te klampen. “ En onzen Blacky he, die bracht iedere morgen de krant voor mij” (en ik had ni eens een abonnement, want zo gaat dat in flauwe moppen), of “maar hij kon toch zo mooi met zijn staart kwispelen, meneer (tot die ene keer toen ik de deur op een tamelijk verkeerd moment dichtsmeet)”
Over de doden niets dan goeds. Tja, dat is natuurlijk zo. Je staat er toch van versteld dat er zo weinig mensen heilig worden verklaard. Ik wil later ook heilig verklaard worden: dan mag ik naar de hemel gaan en er rijstpap met gouden lepeltjes eten. Pfff rijstpap met gouden lepeltjes, ik eet liever rijstpap met bruine suiker.
En mijn begrafenis dat moet ook iets speciaals zijn, al verwacht ik niet veel volk. Zoals in die ene mop: “Ga jij niet naar de begrafenis van je oude vriend Bert?” “Neen” “ Waarom niet?” “Omdat hij ook naar de mijne niet zal komen” Tegenwoordig is het ‘in’ om tijdens de begrafenis 1 of 2 liedjes te spelen. Geen ordinaire kerkmuziek, maar Vlaamse schlagers. Tja, sinds 10 om te zien nog enkel in de zomer is, doen die schlagergasten er natuurlijk alles aan om aan wat publiciteit te komen. Maar welk liedje wil ik nu juist op mijn begrafenis. “Alleen gaan” is een prachtig nummer alleen niks voor mij
 Ik dacht meer zo aan “zo ne goeie hebben wij nog ni gehad” of iets van K3 om ook het verdriet van mijn kleinste fans wat draaglijker te maken. Alhoewel, ik hoop nog een tijd te leven. Zeker langer dan K3. Die meisjes lijken me overigens ook niet zo intelligent,maar ja, eigenlijk lijk ik ook niet zo intelligent als ik ben. Ach, misschien schrijf ik zelf nog wel iets

Maar het gaat, in deze droeve dagen, natuurlijk niet over mij maar over onze Blacky, een trouwe viervoeter. Honden worden dan wel trouwe viervoeters genoemd, wij kregen weer het beest dat je de uitzondering die de regel bevestigt kunt noemen. Ik ga dus verder, we kochten den Blacky, die toen nog geen naam had eigenlijk en als hij er al een had was de kans klein dat het Blacky was, in een dierenwinkel op ettelijke kilometers van ons huis. De man die in de dierenwinkel stond kun je je wel voorstellen waarschijnlijk: een oud heertje met brilletje, weinig (grijs) haar en gedurende de tijd dat we in zijn zaak binnen waren continu aan het krabben. Was het niet aan zijn weinige haar, dan was het op zijn rug en zelfs 1 keer merkte ik op dat ook zijn edele delen er moesten aan geloven. Al kan dat daar natuurlijk serieus jeuken, dat kunnen de mannen onder ons wel bevestigen. En die kerel had ook wel de ideale nagels om te krabben, tja een ding was dus toch positief aan hem: hij beet overduidelijk niet op zijn nagels. Hij toonde ons 2 honden.Wat een keuze! Er was een bruine en een witte, van welk merk ze waren weet ik al lang niet meer. Omdat de witte niet echt paste bij het behang besloten we de bruine maar te nemen. De bijbehorende eetbak die dat ventje ons voor een vriendenprijsje aanbood wees ik vriendelijk maar kordaat af. Hij eindigde nog met de woorden: “Wie van dieren houdt, houdt ook van mensen.” Maar waar dat op sloeg weet ik niet, kennelijk was de man van de dierenwinkel “anders”. Het bruine hondje met zijn schattige oogjes (om eens iets positiefs te schrijven) en waarvan ik het merk niet meer kende mocht meteen mee in onze auto. Het merk van onze auto weet ik niet meer, het was een zwarte want dat paste bij onze garage. De kans was natuurlijk groot dat dat beest, van zenuwen, gedurende de rit van zo’n slordige 10 kilometer de achterbank wel eens “zijn poot zou lichten” of dat “de verwerking van zijn eten (langs achter) naar buiten zou komen. Misschien verwachtten we wel teveel van dat beest want hij deed het niet. De achterbank bleef dus ongeschonden al moet je dit wel met een korreltje zout nemen. Op onze achterbank ligt immers een dekentje dat de witte vlekken van onbekende oorsprong en de rode vlekken (mijn oude tante begon eens spontaan te bloeden), herinneringen aan een ver verleden, verbergt.
Aangekomen thuis brachten we onze hond meteen naar de tuin, daar aangekomen begonnen de oogjes van ons nieuwe huisgenootje meteen te blinken bij het zien van zijn toekomstig hondenhok. Het hondenhok was dan ook prachtig, gekregen van de buurman die het na de dood van zijn poedel (door vergiftiging) toch niet meer nodig had. 5 graden celcius,hondje buiten,wij binnen. Dat was de eerste dag.
De volgende dag volgde zijn eerste wandeling in de straat. Onze buurman zag meteen in onzen Blacky zijn gereïncarneerde poedel. Maar we kwamen ook andere straatgenoten tegen zoals zatte Jef, Rosa gazet en Zonnebank-Bart. Onderweg kwamen we nog een vrouw tegen die aan het wandelen was met zo een hondachtige marmot van 15 cm. Onze Blacky had er zelfs schrik van. Maar geen nood, dat verandert nog wel. Ik wist het zeker: ik ging voor de eerste maal slagen in een doel dat ik me voor ogen had gesteld. Dat doel was dus een hond opvoeden. Voor mensen die interesse vertonen in wat die vorige doelen waren die ik niet bereikte: een voetbalcarriùre, een basketbalcarriùre, een zwem carriùre en een zusje krijgen. Ik wou altijd al een zusje hebben, nooit gekregen. Heb het gevraagd aan de Sint en de Kerstman en zelfs aan mijn papa! Het enige antwoord dat ik kreeg was :”jamaja, dat gaat zomaar niet he!” Dat dat zomaar niet ging wist ik zelf ook wel, wat dachten ze wel.
Daarna leerde ik hem enkele kunstjes zoals : Dood, lig, op grond
 Al was het soms moeilijk het onderscheid tussen die verschillende bewegingen te onderscheiden. Toen onze vriend eens zijn tanden liet zien, schoot me te binnen dat we thuis geen hondenvoeding hadden. Ons vader heeft ooit wel eens een doosje hondenvoeding meegebracht omdat hij dacht dat het stoofvlees was. We zijn die avond toch maar naar het frietkraam geweest behalve mijn vader die toen boterhammetjes met stoofvlees at. Ik sprong dus op mijn fiets richting supermarkt waarvan ik de naam natuurlijk niet kan noemen, heb daar trouwens niet eens de behoefte voor. Ik kocht daar hondenvoeding van de witte producten. Van de witte producten want dat past bij de bruine kleur van de hond. Na het middagmaal heb ik wat rondgehummeld, al blijkt volgens mijn spellingscorrector dit woord niet te bestaan. Weliswaar zonder hond, ik weet dan ook niet wie zich met Blacky heeft beziggehouden. Rond een uur of vier, maar het mag een uurtje later zijn ook, heb ik de hond voor de televisie gezet. Ik wou wel eens weten hoe een hond reageert op Samson en of hij dan ook spontaan zou beginnen spreken. De kans dat hij spontaan zou beginnen spreken was echter enorm klein want het is algemeen geweten dat een hond (zoals die Samson) enkel spreekt als er een man met zijn hand in de hond zijn reet zit. Deze behoefte had ik niet. Over behoeftes gesproken tussen alles wat ik vertel,door had iknatuurlijk wel de behoefte om af en toe eens mijn behoefte te doen, maar die behoefte om dat in geuren en kleuren, dit mag je letterlijk nemen want ik ben een meester in het maken van verschillende tinten, heb ik niet echt. De hond reageerde niet uitzonderlijk om die Samson en gelukkig maar want ook Blacky was een mannetje natuurlijk. Hij was dus niet “anders”. Hij viel dus wel echt op teven. Teven zijn vrouwtjeshonden. Ik ken veel vrouwtjeshonden, maar weinig van hen hebben een staart en vier poten
 Blacky begon niet te spreken en ook op die rosse kapper reageerde hij niet. Vervolgens geavondmaald en geef me maar een applaus want volgens mijn spellingscorrector blijkt dit nog een bestaande werkwoordsvorm te zijn.
’s Avonds nog een wandeling gemaakt met Blacky in het bos. Heb hem laten plassen tegen het been van ‘een goeie vriend’ die ik toevallig ontmoette tijdens zijn sporttraining. Die ‘goeie vriend’ was daar niet echt gelukkig mee. Ik nam snel afscheid nadat ik hem nog vroeg wie van hen 2 de grootste zeiker zou zijn. Nog steeds zijn mijn hersencellen het niet eens: zou hij deze –toch tamelijk veel gebruikte,of is dat alleen bij ons thuis-woordspeling al doorhebben? Nog een loopwedstijdje gehouden: eigenlijk ben ik gewonnen, want Blacky speelde vals. Dan heb ik hem naar zijn hok gebracht, het weer was zacht en ik ging er dan ook van uit dat hij het beter getroffen had dan ik. Mijn kamer is een oven. Dit was de tweede dag en ik zag dat het goed was.
De volgende dag begon raar. Neen, raar moet je het niet noemen. Vreemd, Bijzonder, anders
 Hij zat deze keer niet met zijn nagels aan de achterdeur bezig zoals we dat van hem gewoon waren (ale, gisteren deed hij dat toch). Het viel op dat hij het niet deed, deze beweging maakt immers een onaangenaam geluid waar vooral meisjes niet tegen kunnen.
Eerst toch maar gegeten want ik had honger en het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag. Maar of dat nu waar is of clichĂ©? Zoals de domme blondjes? Of blondjes volgens mij echt dommer zijn? Neen, dommer zou ik het niet noemen, laat mij het “anders” noemen, niet in de betekenis van “ánder”, maar gewoon naĂŻever. Brunetjes zijn volgens mij uitgekookter, sluwer, gesleepter
 al blijkt dat laatste woord volgens mijn spellingscorrector weer niet te bestaan, toch gebruik ik het. Over de andere haarkleuren spreek ik me niet uit omdat ik daar geen zin voor heb al heb ik wel de behoefte om me er ooit wel eens over uit te spreken. Ik ging naar buiten en was voor de tweede maal verwonderd toen onzen Blacky nog steeds geen teken van leven gaf. Niet moeilijk natuurlijk, het beest lag dood in zijn hok, in de fleur van zijn leven. Niks leek me abnormaals, wat was er gebeurd: kon hij ons levensritme niet aan? Waren het toch die witte producten? Allemaal vragen waar ik geen antwoord kon op vinden, al had ik ook niet meteen de behoefte om er een antwoord op te zoeken. Nog geen 2 hele dagen was je bij ons Blacky, ik vermoed dat je nog niet eens mijn naam kende en ik voor jou net even goed Johan, Pipo of Staf zou kunnen heten.
We zijn nu dus twee dagen verder en ik mis je niet. Jij nam gewoon tijdens je korte verblijf al mijn tijd in beslag. Het had waarschijnlijk niet lang geduurd of ik was je beginnen haten. Wat er met je lichaam gaat gebeuren? Nou, ik heb gehoord dat wat saus en enkele kruiden wonderen kunnen doen! Of misschien stuur ik je op naar Zuid-Korea daar zullen, ze ook graag hun tanden eens in jouw geval zetten en bovendien maak je er meer kans om gereïncarneerd te worden. “We zien wel”, zei de blinde.
Mijn vader maakte die avond stoofvlees klaar. Het smaakte..

Voor Herman

Nooit gedacht en toch en toch gebeurd
mezelf van een dak gepleurd.
Ik was niet wakker en ik kon niet pitten,
dan maar gedacht dat ik een Pools vliegtuig was,
dat halverwege in de lucht,
zonder kolen kwam te zitten.

PS

Zo, dat was ie weer, nummer twee van het nu al legendarische B@lZaK, na twee maand zomeronderbreking. Ik heb het nog even overlopen en het ziet er weer puik ( puik??!!) uit. Ik heb ongelofelijk veel en vooral leuke reacties gehad op nummer Ă©Ă©n, en ook heel veel broeders cartoonisten die graag hun tomeloze talent ten dienste van dit stukje netschurft wilden stellen. Ik wil JeXX, Ezel, Maaik en Kito bedanken voor hun bijdragen maar ook oude getrouwen zoals mede Duvel-aanbidder Klier, de immer geniale Lectrr en de reeds in de baarmoeder fantastische Tom Govaerts, de illustere Roel Van Mastbergen ( mijn vrouw is een fan Roel ), en de in het donker lichtgevende Nozzman. Ook dank aan LennArt ( wanneer maak je nog eens wat? ), student-columnist Canasaricus en de Vlaamse Tarrantino's Yannick en Tars. Knap werk mannen knap werk,...zullen we er nog ene maken??