Het is een dag zoals er dertien in een dozijn zijn. Ik kijk naar ‘Het Journaal’ zoals ik dat wel meer doe op gewone dagen. Een journalist zegt zonder emoties dat er in een ver land weer eens een 100tal onschuldige kinderen slachtoffer zijn geworden van zinloos geweld. Zonder emoties. Zouden sommige mensen geen emoties (mogen) hebben? Wel, voor deze bijdrage wil ik me eens niet verstoppen achter een veilige omheining van humor. Ik wil u iets vertellen


Mijn stille sterven 

Is ze weg? Is ze eindelijk weg? Uren heb ik zitten wachten. Tot ze eens een boodschap zou gaan doen, een praatje met de buurman zou gaan maken of van de trap zou vallen. Ik schrik even van mezelf want ik heb het nog steeds over mijn moeder. Wie zou er trouwens de vrouw die hem of haar op de wereld heeft gezet iets willen aandoen? Een verzachtende omstandigheid is wel dat ik nog maar een ukje van vijf jaar ben. 

Mijn bedoelingen zijn niet crimineel. Zeker niet. Ik ken een jongetje van vijf dat eens bijna het ouderlijk huis in brand heeft gestoken. Zo vurig ben ik nu ook weer niet, maar ik brand wel van verlangen. Snoep wil ik, snoep!. De snoep wordt in de bovenste kast bewaard want daar kan ik volgens mijn moeder niet aan. Snoepen mag van haar, maar slecht eenmaal per week want anders word ik te dik. En het is natuurlijk ook slecht voor de tandjes,
 Ik neem een stoel en als een volleerd acrobaat baan ik mij een weg naar de bovenste kast. Ik zie de “snoepdoos” al staan en ben klaar om de inhoud te verorberen zoals een wild beest wel eens doet met zijn prooi. Trillend houden mijn beide handen ze vast. Mijn linkerhand kan zich al niet meer bedwingen en gaat al op zoek naar wat zoetigheid. Er steken al wat zuurtjes in mijn mond, ik steek een lolly achter mijn oor. Niemand anders thuis, enkel ik en de snoepdoos. Geen enkel geluid, geen piepende muis, geen zingende buurvrouw.

Toch voel ik iets. Ik voel ogen branden op mijn rug. Elke beweging die ik maak wordt nauwkeurig in het oog gehouden. Ik draai me op en kijk mijn moeder recht in de ogen. Een ordinaire dief ben ik. Geen woord heeft ze gezegd. Als een dief in de nacht sloop ik naar mijn kamer. Aan een simpele ‘sorry’ heb ik zelfs niet eens gedacht. Die dag heeft ze geen woord meer tegen mij gezegd. Ik ben toen door de afschuwelijke stilte voor de eerste maal “gestorven”. 

We zijn nu dertien jaar verder. Weer voel ik die brandende ogen op mijn rug. Ik haal enkele spullen uit mijn jas: kauwgom, een tijdschrift, enkele aanstekers en nog wat kleine prullen. Deze keer is het niet mijn moeder, maar de winkeljuffrouw die naar me kijkt. Een ordinaire dief ben ik. Betrapt op winkeldiefstal. Ik schrik van mezelf. Betrapt zoals een kleine jongen die stiekem wat snoep steelt. De winkeljuffrouw, de klanten, de zogenaamde “ramptoeristen,
 niemand zegt iets, maar hun gezichten zeggen meer dan duizend woorden. Deze keer geen kamer om naar toe te vluchten. Iedereen blijft me aanstaren, het blijft echter muisstil. Het stille sterven. Buiten hoor ik sirenes loeien
 

Kleine jongens worden groot, grote jongen worden klein.

Het is weeral even geleden dat ik nog eens met een column voor de dag kwam. Maar dit heeft zo zijn redenen. Mijn heldaftig optreden in vorig avontuur deed de ronde van Vlaanderen binnen een tijd waaraan Johan Museeuw, zelfs na het verorberen van een gesneden brood met wespen, een angel aan kan zuigen. Mijn mailbox werd al snel volgepompt door vacatures van de BOB, Interpol, de CIA, MI6 en Le Guide Michelin. Ik besloot steevast al deze aanbiedingen te negeren. Enkele uren en wodka’s later echter, bedacht ik mijn leventje laatste tijd lang niet zo spannend was als BeyoncĂ© haar slipjes. Ondertussen was er ook een nieuw aanbod binnengegooid in mijn mailbox:

Wij zoeken een geheimagent voor speciale missies.

VEREIST PROFIEL: Tussen de 21 en de 35 jaar oud, intelligent, sportief, discreet, blanco strafblad, in bezit van een rijbewijs, niet betrokken in een verkeersongeval laatste 5 jaar (zeker geen fietseraanrijding), in bezit van een zwembrevet 25 meter.

O.R.G.G.U.Y. – 0800 69 007

- Deze mail verwijdert zichzelf binnen 3 uur. -

Een half uurtje googlen, 23 pornosites en 124 popups later moest ik besluiten dat het om een uiterst geheime organisatie moest gaan. Het nummer onderaan de mail bleek mijn enige aanknopingspunt
 Ik nam mijn rekenmachine en toetste het nummer in. Achteraf leek het mij een beter idee om eens dezelfde handeling op mijn GSM te proberen.

“Pizzeria Antonio.” “Orgguy?” “Sorry, ik moet werken vanavond. Een andere keer misschien. Maar kan ik alvast uw bestelling aannemen?” Eigenlijk had ik best wel honger. “Een pizza frutti del mar graag.”

Ik gaf mijn adres door en kreeg als antwoord dat mijn pizza binnen een half uurtje geleverd zou worden. Een 40-tal minuten later weerklonk de deurbel. Ik verwachtte mij aan een Men-In-Black-achtig figuur. In plaats daarvan stond een puistige puber, volgens mijn badge Jan genaamd, met een pizzadoos wat spastisch met zijn kraterkop naar de heldere sterrenhemel te staren. Ik vroeg hem maar niet of hij misschien zijn spiegelbeeld in de maan herkende. Ik nam mijn avondmaal gretig aan en betaalde Janneke Maan. Terwijl ik mijn pizza binnenschrokte, las ik de mail nogmaals, op zoek naar aanwijzigen. Die vond ik echter niet. Misschien was dit wel de eerste test waaraan de geheime organisatie zijn rekruten onderwierp.

Ik besloot het dan maar over een andere boeg te gooien en mijn computerkennis aan te wenden. Elke computer wordt binnen het internet geĂŻdentificeerd door een zogenaamd IP-adres. Het bleek om een adres van internetprovider Telenet te gaan. Toevallig de werkgever van Isabelle, een ex-collega-studente. Al snel had ik via via haar nummer opgespoord. Ik keek snel even op mijn horloge: half 11. Ik belde haar en nodigde haar uit om vanavond wat te gaan drinken. Ik zorgde er opzettelijk voor dat ik wat zenuwachtig overkwam, zodat ze zou denken dat ik stiekem een oogje op haar had.

Een uurtje later keek ik tegen enkele kilo’s cosmetica, met daaronder haar gezicht, aan. Ik vond het wel een hele prestatie dat ze er in geslaagd was haar al niet zo beperkte lichaamsomtrek nog te doen toenemen. Ik vroeg haar of ze nog steeds bij de netwerkadministratie van Telenet werkte, wat ze bevestigde. Ik loog dat ik al weken anonieme dreigmails ontving en nu wel eens wilde weten wie die flauwe plezante eigenlijk was.

“Lijkt me wel boeiend werk. Is het niet lastig om als meisje binnen zo’n mannenwereldje als ICT te werken?” “Hihi, ik sta mijn mannetje wel.” Ongetwijfeld “Maar je doet het dus?”. Ik keek haar met een Nicolas Cage-blik aan en gaf haar een post-it met het IP-adres en de datum en het tijdstip van de bewuste e-mail. Ze keek er even naar en keek op met een veelbetekenende glimlach op haar gezicht. “OK, ik doe het. Maar voor wat hoort wat...”

Plots zwaaide de deur van de pub open en stapte een onguur type met een lange, druipende regenjas binnen. Hij nam zijn omgeving snel in zich op en zag dat er buiten ons twee en de barman niemand meer aanwezig was. Hij stapte recht op ons tafeltje af, met een gruwelijke grijns op zijn tronie. Hij had beide handen in zijn jaszakken. Er ging een koude rilling door mijn lichaam toen ik plots de bult ter hoogte van zijn handen opmerkte.

De volgende morgen werd ik met een dreunend hoofd wakker. Naast mij hoorde ik geritsel. Langzaamaan opende ik mijne ogen, zodat deze aan het felle licht konden wennen. Bij het eerste beeld dat mijn ogen registreerden waande ik mij in een ware nachtmerrie! Ik bevond mij tot mijn ontzetting plotseling in een oerwoud! Niet in paniek slaan! Het hoofd koel houden! Hoewel dat niet zo evident was gezien de hitte. Het leek wel of ik me zoals mijn pizza van gisterenavond in een oven bevond. Ik keek naar de dichte begroeiing en besloot me er een weg door te banen. Vastberaden trotseerde ik een dal en even later een heuveltje. De omgeving werd steeds drassiger. Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd. Hoe lang zou ik dit nog volhouden?

Mijn hart sloeg een puls over toen ik plots besefte dat in een verwilderde omgeving als deze wel eens gedierte kon schuilhouden. Terwijl deze gedachte mij als een stalker achtervolgde, ging ik door. Ik kon mijn ogen amper open houden doordat puntige steeksels er samenzweerderig aanslagen op beraamden. Het werd ondertussen nog drassiger. Tot overmate van ramp leek alles rondom mij te beginnen beven. Zware schokken herinnerden mij normaals aan de hoofdpijn waarmee ik was opgestaan. Ik besloot wat sneller te gaan. Het ritme waarmee de schokken opgewekt werden verhoogde, waardoor ik mijn snelheid nog wat opdreef. Ondanks de spierkrampen die mij parten begonnen te spelen, gaf ik niet op. Ik zette al mijn gedachten opzij en wendde al mijn wilskracht en energie aan om door te gaan. Plots leken de trillingen te stoppen en werd alles zwart voor mijn ogen, terwijl mijn kop door een verpletterende druk gemarteld werd. Slechts 1 enkele laatste gedachte flitste spookte in mijn hoofd: nooit nog bef ik zo’n volumeus vrouwmens dat uit geĂ«mancipeerde overtuiging Venusmesjes vermijdt!

Nadat de cafébaas gisterenavond de plaatselijke dorpsgek, met als 2de specialiteit potloodventer, op de straatstenen gekeild had, verzocht hij ons vriendelijk ons bezoek af te ronden zodat hij de boel af kon sluiten. Isabol... euh belle zou het adres en de naam die achter de e-mail schuilgingen stiekem voor mij opzoeken op voorwaarde dat ik haar een uurtje sexueel genot geschafte. We waren samen naar haar appartement gereden. Eenmaal in bed deed ik alsof ik plots overvallen door vermoeidheid in slaap dommelde. Zo hoopte ik mijn lot toch te ontvluchten. Wat gelukt was, tot vanmorgen dus... Vlak nadat ze klaargekomen was en mijn gezicht opslokte met haar gigantisch mossel, liep haar wekker af en spoedde ze zich naar haar werk.

Ik had een half uurtje geleden telefoon van Isabelle gekregen waarin ze me de naam en het adres van de anonieme e-mailer doorgaf. Ik hoorde direct aan haar stem dat er iets niet pluis was en had de gegevens dan ook vol ongeloof genoteerd. Dit moest een vergissing zijn! Maar ik was even opgewonden van nieuwsgierigheid als een pedofiel in een kindercrĂšche. Ik had het adres bijna bereikt en zocht alvast een parkeerplaats uit.

Ik stond voor een groot gebouw, bewaakt door een ijzeren poort. Aan de poort hing een glimmende koperen plakkaat: “Residentie van Premier Verhofstadt”. Rechtsboven hield een camera mij in vizier. Ik plukte nog even een achtergebleven schaamhaar van minstens 15 cm van tussen mijn tanden en belde aan. De grote poort zwaaide open. Toen ik aan de deur aankwam, kwam niemand minder dan onze premier zelf mij met een brede glimlach tegemoet.

“Welkom, welkom! Ik zie dat je het briefje in de pizza gevonden hebt!” “Euh... juist ja.”


Wordt vervolgd...