St*rfish

Tegen de wind in Het leven is als tegen de wind in pissen: je doet maar zonder erbij na te denken. Je beseft pas dat je verkeerd bezig bent wanneer het te laat is. En later zal je je het incident herinneren als "de wind stond verkeerd", waardoor het beslist niet de laatste keer is dat je met spatten op je broek eindigt.

Als je even terugblikt op je hele leven, moet je jezelf toch de vraag stellen hoe je leven er nu had uitgezien moest je andere beslissingen genomen hebben. En moesten andere gebeurtenissen je levenspad gekruist hebben.

Ten eerste geloof ik niet in het lot. Als er een weg voor je uitgestippeld is, zou je er na een avondje goed doorzuipen toch van afwijken. Laat me bij het begin beginnen. Hoe zou mijn leven er uitzien moest ik geen Y-chromosoom gekregen hebben maar het bij XX gehouden hebben. Nee, ik heb het hier niet over een film met Vin Diesel, maar over genetica. Zou ik Vin dan nu een lekker stuk gevonden hebben? Zou ik een natte poes gehad hebben na het bekijken van XXX? Hopelijk zou ik dan wel zo slim geweest zijn om geen luchtig wit slipje en een witte broek te dragen, anders zou ik achteraan natte plekken hebben, zoals een vent die tegen de wind in heeft staan pissen.

Welk formaat zouden mijn borsten hebben? Ik gok op B85, stevige ietwat puntige borsten met fijne rose tepeltjes. Dat zou me wel staan. En hopelijk een meisjesachtig gezicht, anders zou ik een beetje lijken op Koen Buyse in de videoclip van Zornik. Een fijn klein neusje, grote ogen en lange blondbruine lokken. Ik zal het hier maar bij houden want misschien gaan sommige mannenharten al wat sneller beginnen slaan.

Wat mij wel opgevallen is, is dat vrouwen meer stilstaan bij kleine dingetjes, waar wij mannen helemaal niet bij nadenken. Ooit al een vrouw tegen de wind in weten pissen?

Misschien had ik beter psychologie gestudeerd en mijn leven gewijd aan het opklaren van het enige mysterie dat nog niet is blootgelegd - of dan toch niet figuurlijk - door de man: de vrouw. Vrouwen zijn theoretisch gezien blijkbaar complexer dan het universum, atomaire structuren en artificiële intelligentie via neurale netwerken. Voor wetenschappelijke doeleinden heb ik daarom besloten een poging te doen mij in de vrouwelijke psyche te begeven en het grote mysterie te proberen doorgronden... Mijn naam is Wanda.

 

Het is zaterdagavond en ik zit in de discotheek achter een mij getracteerde wodka-Redbull rustig af te wachten welke jongens zich die avond weer komen uitsloven om mijn aandacht te krijgen. Te oud, te lelijk, te lawaaierig, te dronken... Er hebben al wel enkele knappe boys naar me zitten lonken, maar ik beperk mijn geëmancipeerde houding enkel tot de voordelen ervan.

Net zoals mijn betovergrootmoeder in haar jonge tijd blijf ik braafjes zitten afwachten. Uiteindelijk komt er een jongen op me af... Een beetje een Italiaans machotype. Hoewel ik iedereen wijsmaak dat ik op lieve en gevoelige jongens val en ik het uiterlijk niet zo belangrijk vind, val ik eigenlijk wel op knappe machotypes met een vlotte babbel. Hij begint te praten tegen me: "Ciao, jij bent het mooiste meisjes dat ik hier ooit al gezien heb.

" Hmm, hij vindt me mooi! "Dank je.", antwoord ik, waarna ik ongeïnteresseerd lijkend mijn hoofd draai. Hij volgt mijn hoofd: "Laat me die mooie kijkers eens zien, prachtige bloem." Oohh ik begin te smelten, wat een lieve jongen. Die woorden warmen me nog sneller op dan lasagna in de microgolfoven. I

n al mijn goedheid schenk ik hem een halve glimlach. "Wil je nog wat drinken misschien schat?" Wat een kontje... Ik heb toch geen witte broek aan hoop ik? "Wodka-Redbull graag." Oh nee, daar heb je Tiffany. Zoals gewoonlijk is ze weer opgetut als een hoer. Ik spring van men stoel. "Heey, Tiffany!" Ik neem haar handen vast en geef haar 3 zoentjes. "Ik ben blij dat je er eindelijk bent!" "Ik ook, ik kon je niet langer missen meisje!" Domme trut. Plots draait ze zich ook naar Don Juan, "En wie is dat, stel me eens voor?" "Wel...", begin ik. Hij onderbreekt me abrupt: "Hey blue eyes, ik ben Antonio, maar jij mag me sjoeke noemen." Ze giechelt wat verlegen, maar toch opvallend genoeg.

Oh boy, wat een snol... Een half uurtje later zie ik Tiffany en Antonio op de dansvloer. Met zo'n benen zou ik toch geen rokje durven aandoen. Ik zie haar lachen met wat hij haar toefluistert. De slet! Ik vraag me af wat die Antonio bij een trut als Tiffany staat te doen. Was het hem dan niet opgevallen dat ik stapel op hem was? Jongens kunnen toch zo dom zijn. Waarom begrijpen ze nooit wat een meisje bedoelt? Terug in mijn eigen lichaam... Ik moet toegeven dat het experiment me zwaar viel. Ik begon zelfs al wat buikpijn te krijgen omdat mijn regels doorkwamen. En ik voel me toch enigszins verward.

 

De denkwereld van man en vrouw bevinden zich duidelijk in verschillende regionen. Het begon iets te complex te worden allemaal.

Misschien zijn wij mannen wel te gemakkelijk en iets te vaak een open boek? Waarom zeggen we eigenlijk altijd wat we willen en wat we voelen? Het nadeel dat wij natuurlijk wel hebben, is het feit dat we om de 7 seconden aan sex denken. Waardoor ons denkvermogen al een beetje ingeperkt wordt. En telkens er een totempaal in onze broek pronkt, verminderen de bloed- en dus ook zuurstofconcentratie in onze hersenen. Laten we dit makkelijkheidshalve het Pocahontaseffect noemen.

Het word mij al een beetje duidelijker dat we de capaciteit van onze hersenen die overblijft horen te sparen; geen hersenactiviteit verspillen aan b.v. urenlang doelloos shoppen. Het word me ook plots duidelijker waarom oudere mannen zogenaamd wijzer zouden zijn, hun capaciteitsinperking zal beduidend lager liggen.

 

Ik geef toe dat het een wat zware column was dit maal. Begonnen bij levensfilosofie, daarna de overgang naar de psyche van de vrouw, afgewerkt door een analyse van het menselijk brein. Maar na het bestuderen van de materie van het laatste hoofdstuk, in combinatie met enkele factoren uit het voorlaatste, ben ik tot een zware wetenschappelijke doorbraak gekomen! Het feit dat vrouwen dieper nadenken over simpele dingen, in combinatie genomen met de stelling dat sexuele gedachten verdere hersenactiviteit beperken, leidt tot een schokkende conclusie: vrouwen denken constant aan sex achter het stuur!