Beperkingen .

Wat heb ik een verschrikkelijke hekel aan beperkingen. Regels idem dito natuurlijk, die zijn wel nodig voor de structuur in de maatschappij, maar ik moet ze daarom nog niet leuk vinden. Over die regels waar je maandverband en tampons voor nodig hebt, daarover moet je me de bek zeker niet openbreken. 't Legt ook beperkingen op natuurlijk, maar ik heb het over 'Je mag niet dit en doe dat of je bent een schaamluis in de pels van de maatschappij' regels.
Mijn ervaring met schaamluizen is minimaal en gaat terug naar een seksuele opvoedingsles in het 1ste middelbaar, waar een foto van Ă©Ă©n van die vrolijke rakkers, honderd maal uitvergroot, werd getoond. Iets wat door heel de klas onthaald werd op een luid iiieuw, behalve door mij die enkel 'Zie eens hoe schattig met die kleine voelsprietjes!' kon zeggen, hoewel ik diep vanbinnen toch mijn toenmalige hamster, Al Pacino genaamd, schattiger vond.
Ik ben blij dat ik een proper en voorzichtig meisje ben dat nog nooit schaamluis gehad heeft. Je kan veel zeggen over mijn schaamhaar, maar niet dat het een beestenboel is en zeker niet aangezien er niet al teveel is voor die beestjes om op te grazen. Ik ben voorstander van het onderhouden van het gazon en geregeld een groot deel van het gras af te rijden.
Was dat iets dat ik niet mocht zeggen? Ga ik te ver door te zeggen dat ik mijn schaamhaar het liefst in een streepje scheer? Klaarblijkelijk is het als meisje een ongeschreven regel dat je bepaalde dingen niet mag schrijven zonder scheef bekeken te worden.
Als ik schrijf over verkracht worden, ben ik aan het zagen: 'Oh mens, stop met zeiken erover, so what als er paar jaar terug een gast op u gekropen heeft, terwijl ge da nie wilde, get over it.' Als ik schrijf over zelfmoordpogingen, ben ik aan het zeiken en ook aan het pronken: 'Zozo, het kleine meisje heeft haar polsje overgesneden en was geschrokken van al het bloed dat eruit spoot, ocharme dutske, stop maar met u interessant te maken daarmee, ge hebt geprobeerd u van kant te maken en 't is u niet eens gelukt, pakt een pilleke of 40 in 't vervolg of schiet u door uw hoofd, als ge weet waar de veiligheidspal zit.'
En als ik schrijf over seks, dan ben ik oversekst, dan is de reactie iets als 'Maar alé, waar haalt ze het lef of erger nog 'Jaja meiske, als ge es een echte goeie verwenbeurt wilt, moet ge mij maar es bellen hé, ik kan goe beffen en dan moete niet meer masturberen, want dat doe je wel veel hé.'
En inderdaad, het woord masturberen komt in al mijn teksten terug, dus ik pleit schuldig. Ik ben mij momenteel seksueel wat aan 't onthouden, ik heb geen seks omdat ik besloten heb mij te herbronnen en bijgevolg neem ik af en toe de laatste dagen nog vaker het woord masturberen in de mond, omdat het reeds weken geleden is dat daar nog een pik gezeten heeft.
Als je zulke dingen zegt, ben je volgens sommigen dus een makkelijke slet, een oversekst wicht dat kikt op provoceren. Misschien ergens wel, maar ook niet helemaal.
Waarom doe ik het dan wel? Waarom zeg en blijf ik zulke dingen zeggen? Simpelweg, omdat ik het KAN! Omdat ik niet bang ben om te zeggen wat ik wil zeggen en mij voor niemand hoef in te houden. Ik kan zeggen dat God een sadistische klootzak is die er een pervers genoegen in schept zichzelf te bevredigen tijdens het aanschouwen van al de ellende op deze wereld. Wie gaat me tegenhouden om zo iets te zeggen? Kardinaal Joos op een autoped onder invloed van miswijn van een goed jaar en gewapend met een oudbakken hostie? Ik kan zoveel dingen zeggen en het leuke is dat ik niet eens alles moet menen.
Vanaf nu wordt Snoezels dagboek dus duidelijk anders. Ik ga meer de columntoer op, meer de actualiteit en dergelijke belichten en dat op mijn manier. Zonder regels en zonder beperkingen, Snoezels dagboek wordt Snoezels column.
Een beetje verandering heeft nog nooit iemand pijn gedaan, alhoewel........ Neem nu het programma beautiful op de veredelde homeshoppingcenter vt4. Men neme een paar chronische lelijkaards, type 'ik ben een vrouw, maar ik kan doorgaan voor lookalike van Jaques Vermeire', meestal gebukt gaande onder depressies wegens jarenlange pesterijen door het hebben van dumbo - oren, een pinokioneus of een lichaamsbeharing die de boze wolf jaloers zou kunnen maken.
Men gaat met deze individuen naar een plastische chirurg in plaats van naar het sprookjesbos van de Efteling en bij die chirurgen die veelal luisteren naar illustere namen als De Vleesschauwer en daar ondergaan ze een verandering, die best wel zeer moet doen me dunkt. In een mum van tijd wordt overtollig vet weggezogen, daar staat Koen Crucke dan met zijn saai boekske, over de weg naar 33 kilo minder, hoofdzakelijk dan door het eten van droge beschuiten en door veeeel geduld te hebben, als ze u gewoon op een tapkraan kunnen aansluiten en een half uur later je een halve Margriet Hermans in een bokaal hebt. Wat doen ze eigenlijk achteraf met dat vet? Wat als die chirurg een overeenkomst heeft met de plaatselijke frietvetfabriek? Als ik ooit een frietje verorber dat naar een oude bomma smaakt, dan ga ik een aanval van pyromanie op frietkoten beginnen.
Bij die chirurg worden ook flaporen ontflapperd, snik snik, daar gaat de droom om ooit te vliegen, tanden worden gebleekt met een schuurborstel die nog gebruikt geweest is voor de film Free willy om het plankton van die orka zijn bijters te halen. Topjes van puntneuzen worden afgezet, borsten vergroot omdat dat klaarblijkelijk nodig is om zich echt vrouw te voelen en ga zo maar door.
Op het einde staan ze dan beetje te shaken met hun booty achter een gordijn, en als het gordijn wegvalt zie je heel de familie snotteren, waarschijnlijk ofwel omdat het resultaat niet helemaal bevredigend is 'Snik, ze is nog steeds zo lelijk als een kikker met een strootje in zijn gat', ofwel omdat het resultaat goed gelukt is 'Maar wie is nu die vrouw?'
Over booty shaken gesproken, ik ga blij zijn als ik dat nog es ga kunnen doen. Deze week gaat dat er niet meer van komen, vrees ik, aangezien ik aangestoken door een grote hoeveelheid Wodka Orange met mijn zatte kop van de trap gesukkeld ben. Het is een kwestie van hard zijn in het leven en klaarblijkelijk is een eiken trap harder dan mijn poezelig voetje, dat nu dus gebroken is.
Wat gebeurd is, is heel simpel samen te vatten. Ik KWAM bij de trap, ik ZAG dubbel en ik viel met mijn klikken en klakken naar beneden als de eerste de beste incontinente bejaarde die naar de wc moet lopen, maar struikelt over zijn looprekje. En nu loopt Snoezel dus met krukken. Wat moet je hele dagen doen, als je niet echt uit de voeten kunt? Film kijken ja.
Deze week heb ik dusdanig eindelijk 'Any way the wind blows' van de meest getalenteerde Antwerpenaar sinds die schepen die zei 'Tiens, met die visakaart van 't stad kan ik gratis naar de hoeren in 't schipperskwartier', Tom Barman genaamd. Met zo een naam ben je bijna voorbestemd om in een café te gaan werken, maar Tommy besliste al op jonge leeftijd dat hij geen kledinglijn wilde of een parfum zoals die anderen, maar filmregisseur wilde worden, de Jim Jarmusch van linkeroever. De nieuwe van Jarmusch heet 'Cofee and Cigarettes', de nieuwe van Barman zou 'Joints en Frietzakskes' kunnen noemen. Enkel respect voor Barman wel, eerst groot worden met Deus, een kortfilm maken met 'Theme from Turnpike', om dan uiteindelijk de nodige fondsen te kunnen krijgen voor het maken van een film die aanvoelt als een natural high, gevoed door een jazzy sfeertje en nu overweeg ik zelfs om een cd van zijn danceproject met C. J. Bolland 'Magnus' te kopen.
Want iets dansbaars heb ik nodig voor als mijn voetje genezen is en ik eindelijk mijn alom begeerde booty weer kan shaken, op een manier die niet lijkt op de 'this is the sound of c' dans van de illustere Confetti's uit begin de jaren 90, en wel zo dat iedereen weer verlekkerd naar mijn booty kan staren. Daarvoor heb ik natuurlijk de juiste soundtrack nodig waar ik nog over twijfel. Daarvoor heb ik natuurlijk de juiste soundtrack nodig waar ik nog over twijfel, ik moet deze week een nieuwe cd aanschaffen, doch ik weet niet welke. De nieuwe van DJ Tiesto de 'Marco Borsato van de draaitafels'? Ik kan ook de laatste Faithless kopen, een band die erg begaan is met het welzijn in de wereld, de armoede in 3de wereldlanden enz. Geen wonder, frontman Maxi Jazz ziet er zelf uit alsof ze hem uit een kamp in Ethiopië geplukt hebben. Met pukkelpop roep ik de stand van het rode kruis op om de stage tijdens het concert van Faithless te bekogelen met voedselpaketten. Waarschijnlijk wordt het toch weer iets hiphopperigs, de nieuwe Beastie boy's bijvoorbeeld. De Eminems avant la lettre uit New York waar zelfs mijn vader indertijd nog 'fight for your right' gewijs met zijn zatte kloten op staan jumpen heeft.
Ik vind hip hop best cool, van het peroxide blondje Eminem tot 50 cent, hij weet tenminste van zichzelf dat zijn muziek niet meer waard is. Of Snoop dogg die in een mandje slaapt bij dokter André, Jay z die stopt met rappen om meer aan Beyonce te prutsen en al die anderen. Ja, rulen en chingy's uit ghettoville USA, die gozers zijn fun, hoewel hun muziek wel rare gevolgen kan hebben.
Gevolgen zoals mijn 9 jarig nichtje dat haar woordenschat uitbreidt op basis van de nieuwe d12 langspeler. Dan spreekt ze me aan met de woorden 'Hey, ho, ga je rap mee wat bling bling kopen bij de juwelier, voor die motherfucker van een vader van je zegt dat ik nog te jong ben voor oorringen?' En toch, hiphop is cool en grappig
Wat eveneens cool en grappig en een tikje verontrustend is, is Winie the pooh, een beertje dat in een Beastie boystekst vermeld wordt. Winie is schattig en geel en iedereen is dol op hem, hij verschijnt op shirts, rugzakken, pennenzakken, lunchboxen en zoveel meer, maar is het iemand al ooit opgevallen dat die beer geen broek aanheeft? Wat voor perverten zijn die mensen van Disney niet, dat ze munt slaan uit een streakende beer. Winie the pooh is gewoon een middel om de wereldbevolking te brainwashen en aan te zetten tot exhibitionisme.
Je moet nu niet komen aanzetten met 'Ja, maar heb jij in het wild al eens een beer gezien met kleren?'
Die vlieger gaat niet op, want als hij de moeite kan doen om een rood shirtje aan te trekken, dan kan hij ook een broek aandoen. Zo simpel is het. Zo simpel, als het feit dat ik blij ga zijn als mijn voet weer genezen is en ik weer ga kunnen dansen en huppelen
En zo simpel als het feit dat er weer een nieuwe week aankomt, vol nieuwe eigenaardigheden en faits divers die ik terug ga kunnen noteren in een simpele column. Zonder beperkingen, gewoon doen wat ikzelf wil, mijn eigen weg op mijn eigen manier.
Dat is heel simpel.