Vrijdag

Laat ik maar gewoon ophouden met dit 'Snoezels dagboek' te noemen en er een andere naam voor kiezen. Eéntje die beter past. 'Dagboek van de hoer van Babylon', of zoiets.
Het was vandaag iets langer dan vier weken geleden dat mijn liaison dangereuse met Ron begon. Vier weken geleden al dat ik seks had gehad met een getrouwde man met een kind, en vier weken al dat ik me zelf wel kan slaan om zo iets stoms als één van mijn hoogste principes 'geen seks met bezette mannen' zomaar te verloochen om een stomme infatuatie. Net een jong puberend schoolmeisje dat een nat slipje krijgt van de sexy kunstleraar en heimelijk fantaseert over seks met hem en er aan toegeeft.
Ik ben geen schoolmeisje meer, ik ben zelf een weliswaar ietwat onervaren, maar goede opvoedster en zet mijn eerste stapjes als lerares - o zoete ironie - zedenleer.
De eerste stap als je een probleem hebt is altijd eerst weten dat je een probleem hebt: check
Tweede stap is weten waar de fout van dat probleem zich situeert: verlangen, lust en seksuele aantrekkingskracht, dubbelcheck.
Derde stap is proberen die fout op te lossen: niet meer toegeven aan de verleiding, mezelf niet meer laten gebruiken als een ordinaire naaidoos, een jong neukpoppetje waarmee hij de sleur in zijn seksleven kan wegwerken: check, check en nog eens check; we are now ready for take off, onze gezagvoerder hoopt dat u de reis bevredigend zal vinden en we hopen dat we geen crash op iemands pik of een noodlanding in een vreemd bed hoeven te maken en we vrij soepel door deze turbulente tijd geraken.
Mijn werkdag op school zat er eigenlijk al op. De klok wees 18 u. 10 aan, maar ik was nog wat evaluaties aan het uitschrijven in mijn bureautje in de lege school en wilde net uitloggen, toen op de deur geklopt werd. Op de maat van Mission Impossible.
Ik had al dagen mijn best gedaan om Ron te ontwijken, gewoon geen aanleiding te geven en nu stond hij plots voor mijn wipneus. Hij vroeg of ik hem ontweek - wat ik ontkende - en zei me dat hij sterke, niet te ontkennen gevoelens voor me had.
Ik stond recht en begon mijn bureautje op te kuisen en hij kwam achter me staan. Hij fluisterde in mijn oor hoe lief en mooi en heerlijk ik wel was, ik hoorde enkel het geluid van een neerstortend vliegtuig. Hij begon me in mijn nek te kussen, aan mijn oorlelletje te likken en ik deed niks.
Zijn handen gingen onder mijn rokje en hij trok mijn slipje naar omlaag en ik deed niks.
Hij maakte zijn broek los en kwam achterlangs in me binnen en ik deed nog steeds niks.
Ik hoorde hem in mijn oor hijgend zeggen wat een lekker sletje ik wel niet was, hoe lekker ik aanvoelde, hij noemde me petite salope en nog steeds kwam er niks.
Hij kwam kreunend in me klaar en er kwam gewoonweg niks buiten wroeging en besef: vroeg of laat ga ik voor heel deze situatie gestraft worden.
Ik weet nog niet hoe en wanneer, maar hier ga ik voor boeten.

Zaterdag

Menstruatie is een raar iets. Als meisje van dertien ga je op een dag naar de wc en merk je dat je bloed verliest down under. Je schrikt je het pleuris en gilt alsof je laatste uur geslagen is, valt flauw bij het zien van het bloed en dan zegt je moeder van jezelf te vermannen, want nu ben je officieel een vrouw. 'Officieel een vrouw', zegt die dan! 'Ik heb mijn vagina toch al dertien jaar,telt dat dan niet?'
Ik heb in die dertien jaar altijd goed kunnen opschieten met die vagina. Nooit problemen mee gehad, buiten die keer toen ik negen was met dat schaakstuk, maar dat is verleden tijd en daar maakten enkel mijn ouders een probleem van,i kzelf en mijn vagina hadden er geen moeite mee. Punt is, we schoten goed op zoals we bezig waren en dan begon zij van de éne dag op de andere te bloeden. Ik was officieel een vrouw, zei mijn ma, en ik zou deze toestand vanaf nu iedere maand ondergaan. Iedere maand een ongebruikt eitje verliezen, gepaard met bloed en slijm en zo.
Ik maakte voor mezelf onmiddellijk de link met pluimvee. Ik was officieel een kieken geworden.
Het licht misselijke gevoel, het kregelig lichtgeraakt gedrag en het constante geklooi met tampons. Met O.B op de openbare wc van een groezelig café, zulke dingen in een periode die zich op een regelmatige manier iedere maand aandient. Maandstonden is dus iets wat hoog scoort in mijn lijst van ambetantigheden.
Maandstonden is nu iets waar ik voor het eerst in mijn leven vurig achter verlang. Ik wil momenteel niet denken aan de oorzaken of consequenties van het nu reeds vier dagen over tijd zijn en blok de meeste gedachten uit mijn hoofd omtrent dat onderwerp. Op TMF speelt een reclamespotje in de stijl van 'The Sims', tienermoeder zijn is geen spelletje. Condoom en pil worden terugbetaald tot je 21ste. Leuk plan, wel niet vergeten van ook altijd die pil in te nemen. Tussen het slikken van Prozac, Xanax en Aspirine is het wel eens voorgevallen dat die pil verloren ging in het afvoerputje of dergelijke, laksheid waarschijnlijk.
Ik breek er mijn hoofd niet over en redeneer als Jean luc Dehaene, problemen pas aanpakken als die zich stellen. Ik geef het nog tot begin volgende week, dan zie ik wel. 'k Heb momenteel andere katten te geselen.
Ik heb in een vorige tekst eens gezegd dat ik een luxepaardje ben en dat wil ik nog eens oprakelen. Luxe is iets waar ik mee opgegroeid ben, aangezien mijn ouders er beiden warmpjes in zitten. Dus woon ik in een groot huis omringd door een grote tuin met zwembad. Een huis met heel wat slaapkamers, twee bureaus, 1speelkamer en twee badkamers. Ikzelf heb mijn eigen woongedeelte met klein keukentje en eigen badkamer dat me een 'fake' gevoel van zelfstandigheid moet bezorgen. Ik geniet dus wel van mijn luxeleventje en hou niet van dingen die de rust daarin zouden kunnen verstoren.
Dingen zoals rare familieleden die komen inwonen bijvoorbeeld.
De voorgaande avond was het huis van tante Karien volledig afgefikt, toen ze samen met haar zoon Jeremy en dochtertje Falke naar de nieuwe Harry Potter waren. 'Incendio', zei de Ubernerd onder jonge tovenaars op het grote scherm en wonder boven wonder schoot op dat moment de fik in het huis van Karien. De aanleiding was een ontplofte batterijenoplader, een machientje dat sinds de vorige upperdareparty en de aankoop van 3 verschillende vibrators al duchtig zijn diensten had bewezen, maar nu besloot dat het genoeg was geweest en ontplofte en zo heel het huis in de as legde.
Zodoende kwam Karien bij ons in huis inwonen met haar kroost. Karien, zelf 42, al acht jaar zonder man en nogal een raar geval van een tante waar ik nu eens niet mee opschiet. Geobsedeerd door mannen, omdat ze er al in jaren geen meer gezien heeft zonder kleren buiten in de Teamspiritfilm met behulp van de pauzeknop.
Jeremy, 14 jaar en denkende dat hij God 's geschenk voor vrouwen is. Gewoonweg geobsedeerd door vrouwen, borsten, kutten, neuken en wat nog meer niet. Hij beweert van zich zelf dat hij op oudere vrouwen valt, beweert ook dat ik een lekker dier ben en ik ga wijselijk besluiten om mijn badkamerdeur te sluiten vanaf nu.
Gelukkig is er Falke nog, een leuk guitig meisje van negen, een erg grappig ding dat ook nog eens erg pienter voor haar leeftijd is.
Ik begroette tante en vroeg haar of ze geen knappe brandweermannen hun brandslang had gezien gisteren. Ik gaf Falke een knuffel en een kus en zei haar dat we het leuk zouden hebben en samen plezante dingen zouden doen. Jeremy kwam daar onmiddellijk tussen en zei net hetzelfde tegen mij, terwijl hij zijn tong uit zijn mond liet flapperen. Ik stak mijn middelvinger op en zonderde mij even af op de patio. Ik zat op een ligzetel, hoewel ik een zwart rokje en een Barbie - is - a - slutshirtje droeg en de zon scheen, had ik het niet te warm. Ik bladerde wat in de nieuwste Aspe, toen ik plots een stem 'wat een lief teddybeertje' hoorde zeggen en ik me het pleuris schrok. Twee grote ogen keken over de rand van de ligzetel, recht tussen mijn benen in het kruis van mijn slipje, wit met een roze teddybeer.
Ik sprong recht en ging dreigend voor Jeremy staan die me doodleuk vroeg waarom ik geen string kon aantrekken. Ik zei op dreigende toon dat hij moest stoppen met mij lastig te vallen of dat hij voor de rest van zijn leven Johan Museeuwimitator zou kunnen worden. Hij glimlachte zijn tanden bloot en vroeg wanneer ik in bikini zou verschijnen. Ik zuchtte, pakte hem beet en gooide hem in het zwembad ter afkoeling. Dat resulteerde in een fikse uitbrander, omdat het zwembad nog maar pas ontsmet was op bacteriën en ik er een groot stuk ongedierte in smeet, volgens mijn pa; omdat gewelddadig gedrag niet door de beugel kon, volgens ma. Ik besloot me dan maar te barricaderen in mijn kamer.
Ik ging wat tv kijken, iets wat ik zoveel mogelijk probeer te beperken, maar waar ik soms erg van kan genieten als ik zin heb in gestructureerd niets doen. Op tv 1 was net een reportage bezig waarbij ik bleef hangen, tv 1 staat op 1 geprogrammeerd, ik blijf gemakkelijk ergens hangen, lijkt het.
Een man van begin 30, die de bikerlook ambieerde, hoewel zoiets als je met een bromfiets met steunwieltjes rijdt hopeloos fout is en die zeker weten nog steeds bij zijn moeder woonde, ging zijn ultieme passie tonen. Ik gokte op zittend op de Harley Davidson op de kermismolen proberen de flosh te pakken, ik gokte mis. De man, die werkte in het serpentarium, zijn ultieme passie luisterde naar de naam Sneppie. Sneppie is een grote krokodil, u weet wel, zo een beest waar ze handtassen en laarzen van maken.
De man, laten we hem Gucci noemen is dus geobsedeerd door zijn troetelkroko van bijna 2 meter. Ik ben hoofdzakelijk momenteel geobsedeerd met het niet moeten, nooit van mijn leven, een voet binnen te zetten in een serpentarium. Die krokodillen kan ik nog aan, zelfs leguanen en varanen kan ik nog bevatten, maar als iemand over slangen begint, ben ik weg. Dat heeft dus geen pootjes hé, al ooit op gelet? Da 's net een gevaarlijk uitziende saucisson die over datum is en die gevaarlijk sissend rondkronkelt. Mijn fobie is zo erg dat ik op een galafeest bleekjes wegliep, toen mijn vader de scriptdoctor van Guy Verhofstadt, Slangen genaamd, aan me voorstelde. Ik ben dus duidelijk niet te vinden voor slangen, of ze nu Noël of gewoon Snake heten, ik moet er niks van weten.
Maar het ging over de bijzondere relatie tussen Gucci en Sneppie. Dat die bijzonder was, daar twijfelt niemand aan. De man zat aan de rand van het bassin en riep met overslaande stem die hem iets janetterigs gaf:' SNEPPIE!!!' Waarop het beest een wit konijn uit de hand van de man graaide.
Volgens mij verklaarde dit grotendeels de overslaande stem van de man en de bruine streep die Gucci's moeder die avond in zijn slip zou aantreffen. Dat beest is dus oud hé, 't heeft zijn beste tijd gehad en stel je voor dat die ogen niet te scherp meer zijn en dat je die moet voeren. Er zijn mensen wiens stem voor minder overslaat, neem dat van me aan.
De reportage eindigde met het beeld van Gucci die aarzelend, niet echt op het gemak, bij Sneppie in het terrarium zat en hem aarzelend streelde met een verliefde blik in zijn ogen. Met duidelijke ontroering zei Gucci dat Sneppie volgend jaar zou verhuizen, omdat hij te groot geworden was. De verhuis van Sneppie naar de fabriek van Louis Vuitton viel de man duidelijk zwaar. Mensen die van krokodillen houden, 't is een raar ras .
Nog een notoire krokolover was de heer Saddam Hoessein. De man had voor zijn verhuis naar de Puttekesstraat 43 in Tikrit een grote collectie van die beestjes die wel eens wat beter 'menselijk vlees' te verorberen kregen dan de droge hondenbrokken van de plaatselijke Aldi. In het nieuws was er een interview met Ala Bashir.
Wie ooit 'Tales from The Crypt' gezien heeft, zal die Bashir herkennen als de cryptkeeper, maar in feite is 't gewoon de vroegere lijfarts van Saddam. Die had een boek geschreven over zijn ervaringen. Een onthutsend verhaal over likdoorns, migraine en erectiestoornissen.
Hij verklaarde dat Irak geen kernwapens had, enkel een stel Afghaanse windhonden bewapend met scuddraketten, een cadeautje van een zekere Ossama S.
Verder nieuws dat de man te melden had, was dat de mythe rond de vele sadammlookalikes volkomen van de pot gerukt is. De enige die ooit voor de rol van Saddamimitator had gesolliciteerd was iemand genaamd Chris Vandendurpel, maar die werd afgekeurd wegens het niet staan met een snor en het hebben van een stomme lach. Waarom zou je trouwens willen doorgaan voor lookalike van Saddam Hoessein.
Je kijkt op de Irakese vt 4 naar 'Extreme Make – over' en iedere aflevering gaat over mannen die zich laten ombouwen tot Saddam, waarom zouden ze zo iets willen? Brad Pitt of Johny Depp kon ik nog snappen, maar voor je vrijwillig te laten ombouwen tot lelijkste moustache ter wereld, is er maar één woord mogelijk: 'saddammasochisme'.
Omstreeks 21 u. was er een telefoontje voor me van mijn goeie vriend Rachid. Of ik zin had om iets te gaan drinken? Natuurlijk heb ik dat.
Rachid is 24, Turks, homoseksueel en parttime dragqueen en fulltime overtuigde janet. 't Is en blijft een schatje, of hij nu Rachid heet en gewoon maatjes met me is, of Rachel heet en pluimen aan zijn gat heeft hangen en meer schmink op zijn gezicht dan in Paris xl op de rekken ligt.
Met hem kun je over alles praten, je intiemste geheimen prijsgeven, en hij blijft altijd rationeel en veroordeelt nooit, omdat hij weet hoe het voelt om veroordeeld te worden.
We spraken af in Pittabar 'Allah snackbar' en gingen daarna samen naar een danscafé. Ik had een paar Fristi 's gedronken, dus reed ik omstreeks 2 uur erg voorzichtig braaf tuffend aan 50 per uur naar huis, toen ik in de schoolstraat werd halt gehouden voor een politiecontrole.
Ik stak een cd'tje in de player en toen op mijn ruit getikt werd rolde ik mijn raampje onder de tonen van het smurfenlied naar omlaag.
'Dag juffrouwke' stak de agent van wal, 'dag grote smurf', antwoordde ik. De man 's gezicht vertrok in een groteske grimas onder zijn kepie. 'Hebt u gedronken, juffrouwke?' 'Een paar Fristi 's en u? Hebt u aan de aardbeienjenever gezeten, want uw neus heeft er ietwat van weg.'
Flikken hebben geen gevoel voor humor, was iemand mij vergeten te melden, de kepie vroeg me op een ijzingwekkend koele toon die mij mateloos begon te ergeren, hoe snel ik reed. 49, 8 kilometer per uur, dus zeker niet te snel. 'Wel waar, juffrouwke, dit is zone 30, een schoolzone.'
'Juist ja, nu je het zegt, daar staat een school, weet u wat, ik ga mijn snelheid in 't vervolg aanpassen, ik beloof het.' Het zou mijn hart breken moest ik om 2 uur 's nachts een spelende kleuter van de sokken rijden.
'U komt er niet zo makkelijk vanaf, juffrouwke, dit gaat u 150 euro kosten.' Ik heb dus deze avond iets bijgeleerd: met mensen met kepies mag je niet lachen, want boetes zijn niet super, wat Anciaux ook mag beweren.
Morgen moet ik gaan stemmen, maar dat wordt niet op de VLD denk ik, ik heb niks tegen die rakkers, maar heb even mijn buik vol van blauwe dingen.

Zondag

Het politiek circus is een kleurdoos vol clowns, jongleurs en mimespelers en vandaag moeten we gaan bepalen wie ons Cirque du Soleil gaat gaan bevolken.
Op een onmenselijk vroeg uur voor een zondag moeten opstaan om in je oude school bolletjes te gaan kleuren, wat een opwinding. Bij de ingang van de school staan heel wat plaatselijke politici klaar om handjes te schudden, ik schud lachend hun hand, ondertussen 'vergeet het maar' mompelend.
Ik heb een ander plan ditmaal. Ik zie het helemaal niet zitten om op die of die te stemmen en het risico te lopen dat zou blijken dat het een kalf is, als hij verkozen wordt.
In het stemlokaal aangekomen, krijg ik twee stembrieven aangereikt, geel en blauw (zucht). In het hokje valt mijn oog op een poster 'Gelieve niet aan het potlood te likken!' Waarom zou iemand zoiets willen doen, dat potlood wordt door honderden betast en dan zou ik er aan likken? Ik lik liever aan andere zaken...
Ik haal de benodigde dingen uit mijn handtasje en bekijk de lijsten, overloop de namen. Ik zet op beide formulieren een extra partijkatern 'Snoezelkes lustpartij' genaamd, 'minder geklaag, meer lust als 't u niet aanstaat, dat ge ze kust.', zet mijn naam op die lijst en kleur het bolletje rood.
Mijn slogan is wel niet je dat, maar da 's nog niet zo erg als die ene politica uit Waregem wiens slogan was 'een Mercedes voor iedereen'. Eerlijk duurt het langst, moet die dame gedacht hebben, maar ik vrees voor haar dat ze met haar fiatje zal blijven rondtoeren.
Voor de rest van de dag, doe ik het kalmpjes aan. Ik lees in een oud tijdschrift een interview met Goedele Liekens die een club wil oprichten 'Vrienden van de Vagina' genaamd. Bedoeling ervan is dat vrouwen meer plezier en minder schaamte zouden hebben over hun vagina. Er zijn vrouwen die vinden dat hun vagina niet lekker ruikt, daar kan ik slechts één ding tegenover stellen 'Lactacyd Femina', leer het te gebruiken! Ik heb er nooit klachten over gehad en mijn vagina heeft geen club nodig, die heeft al vrienden genoeg verworven.
Ik ga me wat opfrissen in de badkamer. Volgens Goedele moet je als meisje even de tijd nemen om je vagina te bekijken in de spiegel en jezelf ondertussen te betasten. Masturberen terwijl je jezelf bekijkt in de spiegel op aanvraag van Goedele Liekens? Ik pak liever nog een badje, dank u wel.
Mijn relatie met mijn vagina is er momenteel ééntje van haat liefde. Ik schiet er nog steeds goed mee op en af en toe amuseren we ons best zonder inmenging van Goedele Liekens.
En af en toe amuseren we ons eens met inmenging van anderen, maar momenteel heb ik spijt dat iemand als Ron ooit onbeschermd in me is geweest en dat ik maar niet op mijn tijd kom.
Och ja, zoals Stevie Wonder indertijd zei op de vraag van Paul Mccartney, toen die vroeg of 'Ebony and Yvory' een hit zou worden, 'we zien wel'.