Als je de meeste mensen uit mijn omgeving naar de echte Eef zou vragen, dan zouden die zeggen dat alles misliep met verkracht te worden op mijn 16de.
Ikzelf daarentegen ben van mening dat het al duchtig fout liep bij mijn geboorte.
Mijn ma had op haar zestiende seks gehad met mijn vader, die toen tweeëntwintig was en begon als advocaat.
Ik blijf het grappig vinden dat een advocaat uit het oog verloor welke straffen indertijd op seks met een minderjarige stonden, maar ben geneigd om het op een coup de foudre te houden.
Mams werd zwanger.(voorbehoedsmiddelen waren in die tijd niet trendy, denk ik)
Paps doodsbang, de kans dat zijn onderbroekske nog proper was, nadat hij het nieuws vernam, is, denk ik, erg klein.
Grootvader kreeg, naar het schijnt, evenveel schuim op zijn lippen, toen hij het nieuws hoorde, als de pitbull van danny verbiest, toen die na een nachtje doorzakken het beest met zijn samson - pop verwarde.
Ware het niet tegen de wil van mijn grootmoeder, hij had een riek gepakt en had rond heel de hof mijn pa achternagezeten met verwoede pogingen om hem eraan te rijgen onder het uitroepen van woorden als 'kinderpoeper' en 'loopsen hond'.
Wat natuurlijk raar is, als je bedenkt dat hij ook advocaat was en nooit op een boerderij gewerkt had, maar klaarblijkelijk had iedereen in die jaren een riek of iets dergelijks liggen voor zulke gevallen.
Strontrieken om mannen die aan uw dochters zitten, mee weg te jagen waren indertijd wel trendy.
Omdat abortus wegens geloofsovertuiging en devoot katholicisme uitgesloten was, werd besloten om mij gewoon te laten komen, alles wat ik daar op te zeggen heb is: 'halleluja!'.
Wat er de komende 9 maanden gebeurd is, weet ik niet echt en interesseert me ook niet, omdat ik toen nog een foetus was.
Als foetus heb je het makkelijk. Je zit in de baarmoeder, lekker warm.
En alles wat je moet doen is eten en slapen en je gevoeg doen en nog meer eten en slapen en af en toe eens schoppen, opdat je ma en heel de omgeving zouden weten dat je nog zit waar je hoort en ze nog eens uit hun dak kunnen gaan.
'Voel, voel, de baby heeft geschopt, de baby heeft geschopt, leg je hand op mijn buik, heb je het gevoeld, ze schopte.'
Ach mens, moet zo een foetus dan denken, wees blij dat ik nu schop en niet wacht tot binnen een jaar of achttien, dan zou je wel wat minder in je nopjes zijn.
Maanden verstreken en mijn ma zette uit als de Hindenburg, hoewel ze evenveel kotste als Kate Moss in haar topperiode.
En zo geschiedde het dat na acht maand en half de foetus, 'formely known as spermazoide xx', het beu werd in de baarmoeder.
Je moet bedenken dat het daar nu niet al te vaak opgekuist wordt en na maanden in het vruchtwater te midden van je eigen vuiligheid te hebben vertoefd, begin je te denken aan verhuizen.
Zodoende kreeg mijn ma op kerstdag in de vroege namiddag, net tussen de kalkoen en de ijs met advocaat (advocaten zijn chauvinisten), last van een waterbreuk die bij oma direct de reactie 'godverdomme mijne tapis plain' ontlokte.
De weeën waren begonnen, ik was op komst en niemand kon mij stoppen, behalve ikzelf dan.
Aangezien een foetus in de baarmoeder zowat alle geluid van de buitenwereld aanhoort, was ik al overtuigd van één ding.
Die familie waar ik letterlijk bij gedropt ging worden, spoorde totaal niet en wat doe je dan als foetus?
Juist ja, je probeert alsnog je geboorte te verhinderen, wat moeilijk is want echt veel houvast heb je niet daarbinnen.
Men kan dus wel stellen dat mijn eerste zelfmoordpoging ooit dateert van die beruchte 25 december 1983, toen de kleine foetus de navelstreng rond haar nekje bond en bij zichzelf zei: 'Pak me dan, als je kan!'.
Jammer genoeg was dat net wat de gynaecoloog deed, maar dan wel met behulp van een keizersnede.
Keizersneden waren erg trendy in die tijd, vooral omdat je er een cool litteken bij kreeg.
De dokter zette me op de wereld, zei: 'Het is een meisje', en sloeg op mijn bips om me te laten huilen.
Ik dacht: 'Bent u homo of gewoon seksist', en piste hem onder.
Pas geboren en al een eerste golden shower; toen mocht al aangenomen worden dat het nooit goed ging komen.
Daar ik prematuur geboren was en nogal een pluimgewicht was, vloog ik met mijn klikken en klakken in een couveuse.
Dit verklaart waarom ik tot op heden ten dage claustrofobisch ben,en ik nooit op caravanvakantie ga.
Over mijn babyperiode kan ik erg kort zijn, die bestond uit niet meer dan slapen, eten, mijn pamper vullen, nog meer eten en slapen en vooral veel janken.
Niet dat ik veel reden had om te huilen, maar als baby is dat het enige entertainment dat je hebt; je omgeving terroriseren met huilbuien en vieze geurtjes en lachen met hun belachelijke koetsjie – koetsjie – koe - wie - is - er - een - lieve – baby - gedrag.
Ik kreeg in die tijd ook wel erg veel eten wat er voor zorgde dat ik al snel een gezonde, kloeke brok werd volgens mijn vader, een dikkertje volgens mijn ma.
Kleuterschool, van 3 tot 6, was erg leuk. Ik kon ondertussen al lopen; als je dat strompelen met die kleine beentjes lopen kunt noemen tenminste, ik leek soms net 'verbal kint' uit de Usual Suspects, in mijn waggelgangetje over de speelplaats.
Inmiddels had ik ook leren praten, iets wat mij nog gevaarlijker maakte.
Kleuterklas was een leuke tijd, die bestond uit Vitabis en Bambix eten, zo een tweetal dozen per dag, en veel spelletjes spelen, waarvan doktertje mijn favoriet was, hoewel niet veel mensen het wilden spelen met me.
Dat was natuurlijk een rechtstreeks gevolg van al die Vitabissen, weet ik nu.
Op mijn zesde kwam de lagere school, die ik liep als één van de enige meisjes aan een jongensschool.
In die tijd, eind jaren 80, was dat nog redelijk speciaal en revolutionair.
Ik speelde in mijn jeugd nooit met poppen of dergelijke, ik trok altijd met vrienden op: voetballen, in bomen klimmen, oorlogje spelen en kampen bouwen op het speelplein.
Ik was er dol op en werd nooit aanzien als 'een meisje', waarschijnlijk omdat ik kort haar had en nogal fors gebouwd was.
Ik was inmiddels van Vitabis overgeschakeld op Princekoeken.
Ons favoriete spel toen der tijd was the A team. Dat houdt in dat we oorlogje speelden, terwijl we dat liedje zongen en deden of we op van alles schoten maar niks raakten.
Ik wilde altijd BA wezen en I pity the fool, die daar iets wilde tegenin brengen.
Wat ik me nog herinner uit die tijd was de eerste keer dat ik huisarrest kreeg.
Ik was 7 jaar en ik had mijn haar in een zijspleet gekamd, had een snorretje onder mijn lippen getekend en een rode armband met een swastika op gemaakt en ik was zo op het pleintje voor de kerk gaan staan.
Daar was een herdenkingsmonument voor de tweede wereldoorlog en daar stond dan een snotterke van net 7, verkleed als een kleine driftkikker uit Berlijn met gestrekte arm.
Ik sta nog altijd geseind als de jongste opgepakte neonazi ooit in Vlaanderen, hoewel ik het aan een overdosis Princekoeken wijt: teveel vanille doet rare dingen met een kind.
Kind zijn was al bij al toch erg leuk. Ik heb nog vaak heimwee naar de tijd dat alles nog onschuldig en puur was en de simpelste dingen echte ontdekkingen waren. De tijd waarin je de meest waanzinnige reizen en avonturen kon beleven enkel en alleen door je fantasie. Je kindertijd is het heerlijkste wat je ooit in je leven meegemaakt zal hebben en al wie dit leest roep ik op om het kind in zichzelf terug te zoeken en, als je het gevonden hebt, het te koesteren en nooit te laten uitdoven.
Kinderen zijn de toekomst en enkel als je je kunt inleven in de gedachten van een kind, echt de wereld door hun ogen kan zien, dan pas heb je kans op een rooskleurige toekomst.
Bij wijze van contradictie werd ik voor mijn eerste middelbaar naar een meisjesschool gestuurd.
Bij de nonnen, God betert. Dit als poging om mij wat discipline te leren en minder een kwajongen te laten zijn.
Op die school gingen mijn ogen open. Ik was nog altijd wat fors, was inmiddels verslaafd aan Dinosauruskoeken met chocola.
Had nog mijn rattenkopje en korte broek en zo en ik werd geconfronteerd met andere meisjes.
Meisjes die gewend waren met barbies te spelen, die strikken in hun lang haar droegen en echte contradicties waren met wat ik was en gewend was.de giechelkuttenbrigade.
Het spreekt voor zich dat ik gebombardeerd werd tot outsidertje nr. 1, en dat was wel naar.
Maar dingen en mensen veranderen.
Ik begon te veranderen, ik was heel het gedoe kotsbeu; kritiek op mijn gewicht en mijn uiterlijk
Ik begon af te vallen, mijn haar werd langer en na de zomervakantie, bij aanvang van jaar 2, kregen ze een heel ander Eefje te zien dan bij de aanvang van jaar 1.
Een slank Eefje met lang haar, die kleedjes droeg en strikken in het haar had.(Strikken waren trendy indertijd).
Ik was een volwaardig lid geworden van de giechelkuttenbrigade, ik werd de oppercut.
Tijd verstreek, zoals tijd hoort te doen, hoewel dat meestal een jammere zaak is dat je je niet kunt vasthouden aan bepaalde momenten.
Op mijn 14de ontdekte ik make-up, jongens en seksualiteit.
Alhoewel seksualiteit in zekere zin al een paar jaar eerder ontdekt was, tijdens een nachtelijke aanvaring met mijn winny - the - pooh – knuffel!
Men zegt dat voor mannen alles verandert, als ze ontdekken dat ze meer kunnen met hun lul dan plassen; voor meisjes gaat dat ook op.
Alles verandert als jongens in je omgeving doorhebben wat ze er precies mee kunnen doen, met dat dingetje en eigenlijk verandert ook alles, als je borsten beginnen te groeien.
Ik herinner me nog goed mijn eerste seksuele ervaring met een jongen op mijn 14de.
Hij was 16, het was een warme nazomerdag en we zaten bij het kamp, puur jeugdsentiment
Ik zat tegenover hem en droeg een wit rokje, dat al wat zwart was van het hout op de grond. We kusten en ik voelde mijn hart een sprongetje maken, toen onze tongen samensmolten tot een geheel.
Ik ging wat achterover zitten en keek wat ondeugend, terwijl ik mijn benen opende.
Sander, zo heette de jongen, speelde zijn sandalen uit en liet zijn voet over mijn been glijden, richting mijn kruis.
Met zijn tenen trok hij mijn slipje wat opzij en begon ze op en neer te bewegen, terwijl ik ondertussen zijn broek had losgemaakt en iets had gevonden om mee te spelen.
Ondertussen was hij mij beginnen strelen, waar hij maar kon, hij kuste mijn borsten en zoog op mijn tepels, tot op het punt dat ik zei dat ik zijn ma niet was.
Er was geen kat in die afgelegen buurt, het was prachtig weer en ik was met mijn hoofd in hogere regionen.
Hij haalde een condoom uit zijn broekzak, ik knikte en na 6 pogingen of zo, lukte het hem eindelijk om het rubbertje om te krijgen.
Ik ging makkelijk liggen, trok mijn slipje uit en zette me schrap vol verwachting.
Hij kwam op me liggen en kwam in me.
Het deed zeer, ik beet in zijn oor, iets waar hij niet mee kon lachen, de huilebalk!
Hij had me net op een tactloze, gevoelloze manier gepenetreerd en hij maar jammeren over een gescheurde oorlel.
Hij kwam terug in me en de pijn ebde weg om plaats te maken voor een lachbui.
Een lachbui om het domme gezicht dat Sander na 3 seconden stoten opzette.
Hij begon te schokken, ging van me af en vroeg of ik het lekker vond.
Ik antwoordde dat ik hoofdzakelijk de takken onder mijn achterwerk had gevoeld en nam afscheid.
Na 3 dagen en 7 uur zijn we uit elkaar gegaan, vooral omdat ik kwaad was dat hij ons kampavontuur in heel zijn chiro - club had rondverteld.
Het bezorgde mij een reputatie en ook een tenenkrullende seksuele voorlichtingstoespraak door mijn ouders (vijgen na Pasen, hé pappie, ik heb al geneukt joh!).
De eerste keer was amateuristisch at best, maar na de eerste kwam de tweede keer, daarna de derde, enz.
Dat kwam vooral omdat ik op mijn 15de een vriendje van 19 had, die wel wist hoe hij moest neuken, die er zijn tijd voor nam en zorgzaam en lief was.
Een attente minnaar, die mij leerde wat beffen was en mij naar mijn eerste orgasmen en verder leidde.
Ik was een normaal meisje met een gewoon stabiel seksleven, ik was gelukkig met wie en wat ik was, maar was ook hopeloos naïef en goedgelovig: dat was mijn grootste zwakte en uiteindelijk mijn doodsteek.
Ik was net 16 geworden en dat moest passend gevierd worden.
Ik mocht uit met een paar vrienden en vriendinnen naar een fuif in Gent .
Mijn eerste echte grote fuif, ik voelde me als een maltezer, die nutella - choco als avondeten kreeg,in mijn nopjes dus.
ik dronk, ik danste, ik flirtte en liet me de aandacht die ik van mannen kreeg welgevallen.
Ik raakte aan de praat met Bashir, een jongen van 24 die ik al een tijdje kende uit mijn vriendenkring.
We dansten wat, hij trakteerde me op van alles, op veel dingen die ik doorgaands niet drink en waar ik niet tegen kon.
Ik flirtte waarschijnlijk wat, de aard van het beestje, en gaandeweg werd ik zo dronken dat ik even hulpeloos werd als Koen Crucke in een bordeel.
Bashir bood aan om me naar huis te brengen en, gezien mijn benevelde toestand, werd dat door mijn vrienden als het beste geacht.
In de geschiedenis van slechte ideeën kan die beslissing ingepast worden ergens tussen de milieubox (weet iemand hoe die opengaat??) en het idee van die vetsmelter uit Deinze die zich afvroeg wat het zou geven als hij motorolie tussen zijn kippenvoer zou mengen en zo de grootste voedselcrisis ooit in België ontketende.
Ken je de preek die je als kind vroeger meekreeg 'nooit met vreemde mensen mee te gaan' en 'zeker niet liften',ouders doen dat niet om te zagen; dat gezever is waar, gewoon niet doen en zeker niet als je dronken bent.
Voor je het weet blijkt dat je chauffeur al een tijd een obsessie voor je heeft, dat hij je verafgood als iets onbereikbaars en hij zijn zinnen kost wat kost op je gezet heeft.
Voor je het weet rijdt hij niet naar je huis, maar naar een afgelegen parking.
Voor je het weet voel je handen op je lichaam en word je aangeraakt, terwijl je het helemaal niet wil.
Word je betast en gekust en uitgekleed, terwijl je enkel wil schreeuwen, maar te zwak bent om een kik te geven.
Word je uiteindelijk gepenetreerd en verkracht en voel je ondanks je zwakte dingen die je nooit voelde: woede, haat en onmacht.
Je wil je verzetten en spartelen, maar je bent te zwak. Hij ligt bovenop je, veel te zwaar.
Je probeert te bijten, maar hij slaat je, hard, te hard, de pijn doet je duizelen en je proeft bloed, ,je eigen bloed.
Je wil huilen, maar je vindt de tranen niet ,die zullen later komen en wel in overvloed.
Net als depressie, angstbuien en zelfmoordpogingen, maar dat weet je op dat moment nog niet.
Je weet enkel dat er een man bovenop je ligt, je te neuken en dat hij je vasthoudt.
Je weet dat het pijn doet en dat je vermoord wordt, het kind in je wordt gedood bij iedere stoot.
Je wordt beroofd van alle onschuld die je nog in je had en plots voel je de kracht om het uit te schreeuwen, maar je krijgt nog een mep en nog één. Je verbijt de pijn terwijl hij in je ramt en je verwenst voor slet, voor omhooggevallen trut die nu wel een toontje lager zingt en voor teef die haar verdiende loon krijgt.
Gaandeweg luister je niet meer, maar verfoei je hem binnensmonds: 'smeerlap, smeerlap', ,je herhaalt het als een hol dogma.
Je bloed vloeit en je kracht stroomt weg, de wil om je te verzetten is geknakt, omdat het geen nut meer heeft en het maakt plaats voor loutering.
En hoop, hoop dat het stopt en dat doet het uiteindelijk ook, uiteindelijk moet alles stoppen.
Hij opent de deur en schopt je buiten.Hij rijdt weg en laat je achter op de parking van een warenhuis, midden in de nacht.
Vernederd, half naakt, bloedend, stervend binnenin.
En dan komen de tranen en krijgt het geschreeuw de vrije loop.
Uiteindelijk strompel je recht en wankelend loop je naar de weg.
Je mag van geluk spreken dat er een auto stopt, bij de aanblik van een gebroken halfnaakt meisje, net voor in elkaar te storten.
De volgende dag word je wakker in een ziekenhuis, en het besef van wat er gebeurd is overspoelt je, nooit wordt iets nog hetzelfde.
Politie wordt erbij gehaald, je moet telkens opnieuw hetzelfde getuigenis afleggen en de vernedering van de verkrachtingskit ondergaan.
Aangezien er overal op en in je lichaam sporen van de dader, die je dacht te kennen, worden aangetroffen, wordt hij dan ook vlug opgepakt en bekent hij erg snel (hoewel hij het in zijn verdediging op verlies van zelfbeheersing en uit de hand gelopen seks houdt).
Hij wordt veroordeeld tot 18 maanden, hij gaat de cel in en de zaak is achter de rug, simpel als wat.
O ja, daarna volgt natuurlijk de onvermijdelijke depressie, de zelfhaat, enz.
Op een dag sta je in de badkamer, je kijkt in de spiegel en haat het beeld dat terug kijkt, je slikt pillen
veel pillen en slaat de spiegel aan diggelen.
Je neemt de grootste scherf die je hebt en gaat in bad zitten.
Je denkt aan alles wat er gebeurd is, je denkt aan angst, woede en onmacht, alle gevoelens komen terug en je snijdt met één haal snijd je je pols over en laat het bloed in bad stromen om zodoende zelf weg te stromen uit een wereld vol problemen.
Gelukkig werd ik wakker, ik sloot mijn ogen, maar opende ze opnieuw in een ziekenbed, toen ik gevonden werd was net niet te laat.
Ik was in levensgevaar, eigenlijk was ik dat al op het moment van die verkrachting, maar ik werd gereanimeerd en kreeg een nieuwe kans.
Ik kreeg therapie en belachelijk veel cliniclowns en besloot om mijn leven te veranderen, terug joie de vivre te krijgen, terug te lachen, zoveel mogelijk te lachen en gelukkig te worden en wie weet dat ik ooit mensen met dezelfde problemen als ik kan helpen.
En dat uit pure koppigheid, een grote fuck you aan hij die me wilde breken, hij heeft het geprobeerd en was er bijna in geslaagd, maar hij heeft uiteindelijk gefaald. Ik wil geen medeleven of sympathie. Ik wil niet dat iemand me zegt hoe naar hij het voor me vindt, want hetgeen er gebeurd is, is nu eenmaal gebeurd, da' s het verleden en ik wil enkel nog leven in de toekomst, en dan wel vanaf nu.
De toekomst brengt enkel humor, geluk en de zoektocht naar de man van mijn dromen die me uiteindelijk het gevoel van liefde kan geven waar ik al lang van droom en waar iedereen van goede wil recht op heeft.
en ik ben hoopvol voor de toekomst: liefde komt, zolang je er maar voor open staat.
Ik weet dat ik enkel nog doe wat ikzelf wil, ik heb niks meer te verliezen nu.
Het was mijn bedoeling om me hier wat voor te stellen,Ik hoop dat veel mensen nu een beter beeld van me kunnen hebben.
Dit is waar ik voor sta en ik ben wie ik ben en dat zal nooit meer voor iemand veranderen.
Kusjes,
Snoezel / Eefje
door: Snoezelke
|
