Balzak
Balzak home
Verse zak
Archief
Zoeken
Challenge
Huidige challenge
Archief
Overige
Artiesten
RUBRIEKEN
FAQ / Help
Wat mag niet?
WZL Wedstrijden
WZL Chat
WZL Toolbar
WZL Statistieken
WZL leden
WZL shop
E-cards
RSS 
Fun-feed
Babe-feed
Stud-feed
|
|
Balzak-archief »
Balzak#100: Vorst in de grond
|
|
|
door: Tom
|
door: Canary Pete
|
door: Aaargh
|
door: Tomas Murk
|
door: Aaargh
|
door: Canary Pete
|
door: Tom
|
door: Aaargh
|
Langzaam openden mijn ogen zich en zochten de display van mijn radiowekker. Het was nog geen 5 uur ‘s morgens. Deze keer zweeg de haan van de buren als een graf, maar werd ik door iets anders gewekt: een massieve ochtenderectie. Wat lullig. Aangezien ik de slaap toch niet meer zou kunnen vatten, stapte ik uit bed, mijn lichaam voortbewegend als een lappenpop aan koordjes. Ik keek naar de spiegel, waar een slaperige kop mij met waterige blik aanstaarde.
Ik keek naar beneden en sprak: “Wat ben je toch een lul!”
Een kwartiertje later bevond ik mij in de krantenwinkel, die nog maar net geopend was. Achter de besteltoog stond een grijze oude man die de pensioengerechtigde leeftijd al voor de 1ste wereldoorlog bereikt had. De eigenaar was waarschijnlijk met vakantie. Het leek wel of we de enige levende zielen waren in dit niemandsland op dit onmenselijk vroege uur.
Hij sprak mij aan: “Ook een vroege vogel.”.
Hij moest eens weten… Plots vroeg ik me af of de man de bobbel in mijn jeans opgemerkt had. Ik liet mijn hand discreet in mijn broekzak glijden, in een poging mijn paal wat beter te verstoppen. Zou hij misschien op dezelfde manier gewekt zijn? Hij had immer gezegd: ook een vroege vogel? Nee, dat kon toch niet… op zijn leeftijd. Waarschijnlijk was zijn lid al jaren geleden in een coma beland. Hoewel… voor comapatiënten is er nog geen Viagra uitgevonden.
Ik keek de man aan en ontdekte een wat bedroefde blik in zijn ogen. Hij bekende: “Over vogels gesproken… Ik heb wat problemen met de mijne tegenwoordig.”.
“Oei.”, antwoordde ik ietwat nieuwsgierig.
“Ja,”, vervolgde de man, “Het lijkt of hij alle lust verloren heeft.”
Begrijpelijk…
“Vanmorgen deed ik zijn laken weg en hij lag daar slap en ineengedoken.”.
Ik stak mijn hand nog eens voorzichtig in mijn broekzak.
De man nam zijn bril af en pinkte een traantje weg. Terwijl hij zijn bril met een doekje schoonveegde, vervolgde hij zijn relaas: “En toen ik hem riep reageerde hij niet. Vroeger begon hij dan met zijn kopje te knikken.”.
OK…beetje vreemd. Ik knikte begrijpend, hopende dat mijn verbazing verborgen bleef voor de ancien.
De man keek enkele tellen zwijgend voor zich uit. Hopelijk geen hartstilstand. Toen kwam de man weer tot leven en glimlachte: “Ik weet het nog goed, vroeger. Als ik over zijn kopje wreef strekte hij zich helemaal uit.”.
Ik begon me plots wat nerveus te voelen.
“En na een tijdje begon hij dan met zijn kopje te wiebelen.”.
Ik kreeg plots zin om zo snel mogelijk te vertrekken.
“En weet je waar hij ook straf in was?”.
“Ehm… nee…”, stamelde ik.
“Zijn zaadjes spuwen! Soms wel een meter ver! En ons Mariëtte maar kuisen natuurlijk.”.
Ik probeerde de in mij opkomende grafische voorstelling van zijn verhaal te verbannen.
De man schaterde nu van het lachen: “We hadden er zelfs een spelletje van gemaakt! Ik deed mijn mond dan open en hij probeerde recht in mijn mond te spuwen. Na enkele maanden oefenen lukte het elke keer! Ons Mariëtte vond het niet zo proper, maar ik ben toch niet vies van mijn eigen vogel.”.
Ik greep snel een willekeurig tijdschrift en gooide het op de toonbank.
“Soms deden we ons kunstjes ook als er familie op bezoek was! Dan supporterden ze men zijn allen. Zeker mijn jongste kleindochter, die kon er niet genoeg van krijgen.”.
Ik greep snel mijn portefeuille, greep een briefje van 5€ en gooide het op de toonbank.
De grootvader ratelde zonder het op te merken verder: “En dan wou zij ook proberen, maar ze was te klein he. Mijn vogeltje tufte alles in haar haar!”.
Ik slikte de krop in mijn keel weg en zei vluchtig: “Houdt de overschot maar!”. Ik ritste mijn aankoop weg en vluchtte naar buiten.
Ik hoorde de stem van de man wegsterven toen ik de winkeldeur opengooide: “Cocky noemden we hem, genoemd naar Rocky van de TV…”.
De winkeldeur viel achter mijn rug dicht. Ik bleef staan en ademde diep in en uit, blij dat ik van de krankzinnige man verlost was. Toen ik bedaard was voelde ik de rust over mij neerdalen. Ik genoot met volle teugen van de stilte. Niemand in de verste omstreken. Geen enkel geluid, geen enkel windje.
“Prot… oh pardon.”, weerklonk het plots achter mij.
Ik schrok me een ongeluk en draaide mij om. Vlak achter mij stond een oud dametje, een typisch omaatje met een haarnetje over haar grijze permenaat gespannen. Ze droeg een lichtblauwe kamerjas en rode fluffy pantoffeltjes. Niets kon me nu nog deren en ik schonk het dametje een overvriendelijke glimlach.
Toen verplaatsten haar handen zich naar de uiteinden van haar kamerjaslint en vroeg ze: “Jongeman, ik kan mijn poes niet meer vinden, wil jij mee helpen zoeken?”.
Ik slaakte een luide gil uit, draaide mij om en liep de verre horizon tegemoet, vastberaden om nooit meer zo vroeg mijn bed te verlaten en de wereld van de perverse vroeg-opstaande bejaarden te betreden!
door: St*rfish
|
door: Vanmol
|
door: Lectrr
|
door: Klier
|
door: Canary Pete
|
door: Tomas Murk
|
door: Nozzman
|
door: Canary Pete
|
door: Nozzman
|
door: Vanmol
|
|
|
|
